Kerstochtend met de Amerikaanse Henry en Simon. Vader en zoon komen net thuis, terwijl ik net uit bed ben en op de tuktuk naar het station aan het wachten ben. Henry en Simon hebben goede verhalen. En verhalen, en verhalen en verhalen. Lam van het bier en strak van de Ketamine blijven ze maar lullen. Op zich gezellig maar niet mijn idee van mijn allerleukste eerste kerstdag.
Iris, mijn steun en toeverlaat van de afgelopen weken, heb ik een uur geleden uitgezwaaid naar het vliegveld voor haar volgende grote avontuur in Australië. We omarmden elkaar en vader en zoon omarmden ons weer. Voor de derde keer. En ik ben weer alleen. Helemaal alleen op kerstochtend, onderweg naar Sihounaville, het zuiden van Cambodja. Ik pink twee tranen weg.
Ik voel me alleen. Bijna 5 weken lang met een geweldig tof wijf aan het reizen geweest. Onderweg nog een week met Margot en Lindsay erbij een net zo heerlijke tijd gehad. En nu weer alleen. Zucht, ik ga nooit weer iemand leuk ontmoeten. Mensen vinden mij toch niet cool en ik ben de rest van mijn reis helemaal alleen…
Nee, natuurlijk niet! Ik ben de coolste en tofste en leukste chick die er is! Maar toch, hetzelfde denkproces neemt gewoon weer mijn hoofd over. En dat terwijl ik nu al zo vaak ervaren heb dat ik inderdaad zo tof, cool en leuk ben en dat ik altijd binnen een paar uur weer iemand leuk ontmoet. Er is blijkbaar een hoop meer ervaring nodig nog om ook mijn hoofd daarvan te overtuigen.
“Merry Christmas! Can I give you a hug?” No, Simon. We already hugged two times and you are sweaty. “Oh, whats your name?” Jessie, Simon. I told you three times. Henry verteld dat zijn pa het na 15 jaar weer met zijn ma doet en dat ze een kilo marihuana besteld hebben aan de bar van ons hostel. “My dad is being a cunt.” “Don’t use that word Henry.” “Oh, shut the fuck up dad.” Hmm, dat wordt een leuk feestje vanavond. Phnom Penh wordt wakker en er is zo goed als niets te merken van het hele kerstgedoe. En toch ook weer wel. Maar dat zal vooral mijn hoofd wel zijn. Ik heb mijn op maat gemaakte baggy rode kerstplofbroek aan maar het valt niemand op. Geen lol aan.
Voordat ik ging reizen dacht ik dit jaar heerlijk verlost te zijn van alle verplichtingen en stress van de jaarlijkse feestdagen. Vandaag denk ik, was ik maar thuis. Bij mijn vrouw en mijn familie en vriendjes. Met de verplichte etentjes en borrels. Mijn moeder, die zo heerlijk het jaar ervoor mij alvast claimt voor het volgende jaar. Gewoon omdat ze zoveel van mij houdt en graag met mij en ons samen wil zijn met de kerstdagen.
Mijn lieve oma waar ik ook nog even heen moet, maar waar ik dan toch heerlijk gezellig samen knieperties aan het bakken ben. Of ik eet alleen haar trommel leeg, om vervolgens nog een zak mee naar huis te krijgen.
De Kerstborrel op de rugbyclub, waar ik mij ieder jaar weer verantwoordelijk voel voor de teringbende die anderen achterlaten en waar ik voor de zoveelste keer mensen achter hun reet aan moet zitten om even mee te helpen. Maar waar ik dan om 4u snachts in de laatste zooi toch weer tevreden en voldaan met de die hard, toegewijdde harde kern, de laatste druppels uit mijn Passoafles leegdrink.
Mijn ogen lopen weer vol. Alles komt goed schatje, vertel ik mijzelf. Kerst met mn heerlijke ass op het strand van het prachtige eiland Koh Rong Sanloem. Dat kan bijna niet beter. Alleen met mijn allerliefste droomvrouw Marije kan het beter. Maar verder een luxe probleem zou je zeggen. Fuck het luxe probleem. Ik voel me gewoon even eenzaam met de kerst. Heel eventjes klagen over hoe kut het is. Alleen en eenzaam in de bus onderweg naar een magnifiek Cambodjaans strand.
Ik zie weer wazig. Een dikke traan rolt over mijn wang. Maar niet alleen verdriet. Ook geluk. Hetzelfde gevoel wat een paar keer per week inklapt. Ik zit gewoon in mijn eentje in een Cambodjaanse bus met alleen maar locals, onderweg naar een geweldig mooi Cambodjaans strand, om daar kerst te vieren in mijn bikini met alleen maar leuke mensen die ik zonder twijfel toch wel weer zal ontmoeten vandaag. En ook dankbaarheid dat ik ondanks mijn verdriet, überhaupt een vrouw, een moeder en een vader en familie en vrienden héb, die ik kan missen. Ik zou graag een Passoa jusje doen met iedereen, maar in plaats daarvan proost ik dit jaar maar vanaf het strand. Met een cocktail in de hand.
Ik word wat weeig van het busrijden en ik leg zo mn mobiel weg. Muziekje op en even een paar keer heerlijk diep in en uitademen. Even mijn middenrif op spanning zetten en weer ontspannen. Buuuuuud… Dhoooooo, adem in, adem uit. Zoals ik dat in de Thaise tempel leerde. Weer een traan. Gewoon omdat het lekker is om te huilen. Dat heb ik al een hele tijd niet echt gedaan. Dat is een goed teken. Een teken van rust en ontspannen zijn. Maar even lekker huilen ontspant zoveel meer spieren dan ik wist dat ik had. Over 4 uur kan ik de bus pas weer uit, dus ik heb nog even de tijd. Bij iedere traan ontspant er een nieuwe spier. En bij iedere traan ben ik dankbaar voor het leven dat ik heb en voor de mensen die ik ken.
Ik ben gewoon op weg naar Koh Rong Sanloem! Ik mis jullie allemaal en ik wens iedereen een heerlijke kerst met je dierbaren om je heen of op afstand in gedachten. Ik geniet straks op het strand van een cocktail. Proost op jullie allemaal en ik hou van jullie.
Xxx