Holy crap! Ik schrik mij een ongeluk! Een kleine vrouw met grote manden vol met sticky rice, gerold in bananenbladeren over haar schouder en een rieten punthoed op, steekt zonder te kijken ineens de straat over. De man rechts van mij wijkt uit en ik dreig er vól op te klappen. Ik trek aan mijn stuur, om dit te voorkomen en ik raak met mijn spiegel zijn bloesje, gelukkig blijf ik net niet haken. Dat was een flinke sisser. Mijn andere buurman wijkt weer voor mij uit en de man achter hem trekt even hard aan zijn rem om ook daar niet in een ketting botsing te verzanden. Iedereen hersteld zich snel en we rijden allemaal door alsof er niets gebeurd is. Voordat ik kon nadenken over wat er gebeurde, moet ik weer vol in de ankers, omdat het stoplicht op rood stond en ik anders in een menigte van 40 scooters een strike zou gooien.
En mijn remmen zijn niet heel bijzonder kan ik je zeggen. De hele rit vanaf Hanoi heb ik al ruzie met mijn achterrem. Als ik deze ook maar iets te hard in trap, blokkeert mijn achterwiel volledig. Dat is in een bocht niet handig kan ik je zeggen. Mijn voorrem moet ik bijna met twee handen inknijpen om iets van vaart te minderen. De truuk is dus om beiden te voorkomen. Je zou zeggen dat dat erg lastig in het chaotische verkeer van Hanoi en het bizarre en ondefinieerbare verkeer van Ho Chi Minh. Maar toch gaat alles precies goed. Gelukkig ben ik niet bijzonder bang aangelegd en ook ‘My Sexy Precioussss’ wekt met haar dubbele uitlaat zelf al de indruk dat ze niet zomaar aan de kant zal gaan. Maar toch vind zelfs ik het soms best spannend in dit waanzinnige verkeer. Niet omdat ik bang ben voor een ongeval, maar vooral omdat ik weet dat het per definitie mijn schuld zal zijn. En dan heb je als toerist pas een echt probleem.
Als je als buitenlander in een gemiddeld Aziatisch land een voertuig wilt besturen, dan kan dat. Met een geldig Nederlands motorrijbewijs, een geldig internationaal rijbewijs, een visum voor minimaal drie maanden, een aantal ingevulde formulieren, veel moeilijke vragen en als je geluk hebt uiteindelijk een stempel van de locale ambassade, een werkweek wachten en als je nog meer geluk hebt een uiteindelijk local rijbewijs. Dan uiteraard nog een verzekering afsluiten en een goede helm en beschermende kleding kopen, en dan mag je een scooter besturen van maximaal 50 cc. Ook al begint de gemiddelde scooter of motor vanaf 100 cc.
Eén van de redenen dat zware motoren niet of nauwelijks zijn toegestaan is omdat de politie op motoren van 250 cc rijdt en uiteraard nog wel iets in te halen willen hebben. Daarnaast is er nog een verzekering die wellicht zal voorkomen dat je een boete krijgt voor onverzekerd rond cruizen, maar daar houdt het ook wel mee op. Mocht je in een ongeval terecht komen met een ander slachtoffer, dan is de kans vrijwel 100% dat men beweerd dat jij als buitenlander de schuldige bent. En al ben ik nog zo onweerstaanbaar en leuk en cool, ik ben vooral ook een buitenlander. En buitenlanders hebben geld en buitenlanders laten zich over het algemeen gemakkelijk intimideren. Zelfs de onweerstaanbare, leuke en coole chicks met soms een bek als een scheermes.
Mijn conclusie: Een officieel rijbewijs regelen is nagenoeg niet haalbaar. Daarbij had ik geen zin en tijd om er een week op te gaan zitten wachten. Een verzekering regelen heeft geen nut, genaaid word ik toch als er iets gebeurt. Geen motor rijden was geen optie, dus de samenvatting is om net als ieder andere backpacker, gewoon een motor kopen en te zorgen dat ik geen ongeluk krijg. Stukje van een cake. Beschermende kleding is echt veel te warm en de gemiddelde motor rijdt toch niet harder dan zo’n 75 km/uur. Daarbij ging ik immers zonder ongelukken door Zuid Oost Azië heen, dus alles is onder controle.
Mooi, daar rij ik dan. In de waanzinnige chaos van Ho Chi Minh City, waarbij iedere bocht en iedere beweging een potentieel ongeval is. In mijn korte broekje, hemdje en slippers.
Ach, je moet in het leven risico’s nemen om echt geluk te kunnen ervaren.
Eigenlijk iedere motor rijder die ik gesproken heb in Azië vond Ho Chi Minh maar chaotisch, eng en veel te gevaarlijk. Op zich begrijpelijk. Als men uit een uitrit komt en er is recht voor hen niets te zien, dan knallen ze gewoon de weg op. Maakt niet uit dat jij daar op 3 meter afstand met 70 km/u aan komt rijden. Je zit niet recht in hun gezichtsveld, dus je bent er niet. Een soort struisvogeltechniek. Zo gaat het ook op kruisingen. Voorrang of niet, als er niets recht voor je is, dan kun je door rijden. Of het nu een kruising met enkele baan is of één met 5 rijbanen. Gewoon gas erop en gaan met die banaan. Zo vond dus ook de kleine vrouw met grote manden vol met sticky rice gerold in bananenbladeren over haar schouder en een rieten punthoed op. En tijd om echt bij te komen heb je niet, want een volgend bijna-ongeluk is alweer in aantocht.
Klinkt stressvol en verre van een ontspannen avontuur door Zuid Oost Azië. Maar toch was ik intens gelukkig en ontspannen. Ik vond het geweldig al die chaos. Het verkeer vraagt om vertrouwen. Het vertrouwen dat alles goed komt en dat alles weer oplost. Als ik iets teveel aan mijn stuur slinger, dan wijkt mijn buurman wel uit. En zijn buurman ook weer iets en zo is het vier voertuigen verder, alsof er niets gebeurd is. En terwijl de vierde scooter mijn slinger corrigeert, ben ik alweer bezig met het herstellen van de onverwachte beweging van een ander. Wil je iemand inhalen? Dan zul je iets moeten doen. Toeteren, uitwijken, je erlangs wringen of gewoon gas geven en je stuur omgooien. Opzij gaan doen ze niet, want je zit er immers achter, dus je bent er niet. De ander slingert wel mee. Spiegels worden niet gebruikt. Ja, om te kijken of het haar nog goed zit na het afzetten van de helm, maar verder niet. Als ze er al op zitten. Afslaan naar links of naar rechts? Gewoon doen, de rest zit er toch achter en moet maar zien hoe ze zich redden. Opstellen bij een stoplicht? Gewoon, waar plaats is. Dat je bij die kruising naar links of rechts moet is verder volkomen onbelangrijk. Dat zit immers achter je. En voor mij geldt uiteraard hetzelfde. Gewoon gaan met die banaan en erop vertrouwen dat het verkeer wel op mij let, zoals ik ook op het verkeer let. Na niet al te lange tijd wordt het vanzelf een automatisme en kost het steeds minder energie.
En ik vond het heerlijk. Ik had er steeds meer vertrouwen in. Als de Aziaten het kunnen, kan ik het ook. En zo is ook gebleken. Het werkt. De absoluut waanzinnige chaos in Ho Chi Minh City werkt. En ik vond het fantastisch! Een extra avontuur in een avontuur in een avontuur. Wat wil een mens nog meer. 3 Avonturen in één. Ieder bijna-ongeluk deed mij weer glimlachen. Zo bijzonder en fascinerend dat alles goed komt. Dat ik min of meer mijn leven in de handen leg van de 40 scooters om mij heen. Zoals ook zij dat doen. En het voelt zo heerlijk. Zo vrij en bijna zorgeloos. Zorgeloos in het waanzinnige verkeer van Ho Chi Minh. Breed glimlachend achter het stuur, om een onverwachts overstekende kleine vrouw met grote manden vol met sticky rice, gerold in bananenbladeren over haar schouder en een rieten punthoed op.