Zou Boeddha wel eens hééélemaal, totáál, tot het bot, immens opgefokt! zijn van alle compassie die hen heeft voor zichzelf en de wereld om hen heen?
Zou je gevangen kunnen raken in grenzeloze, tijdloze, eindeloze oordeelloze liefde? Kan liefde smorend zijn?
De valkuil van over compassie, wegcijferen, autonoomloos. Of kan de pijn een verrijking zijn?
Liefde voor de pijn, vertrouwen van en in elkaar.
en alles accepteert met liefde voor de les die je daaruit kunt halen. Maar als je zoveel compassie voelt en met zoveel liefde, acceptatie en vertrouwen kunt kijken naar de pijn die je ervaart, dan voelt het toch niet alsof je jezelf weg cijfert? Als je op die manier via verschillende hoeken naar dezelfde situatie kunt kijken, dan voelt het toch alleen maar enorm verrijkend en geef je jezelf juist de ruimte en dus het gevoel dat je er mag zijn? Inclusief alle verschillende gedachten en emoties, zonder dat je je daarmee identificeert.
Liefde voor jezelf is onmisbaar in dit en in elk proces, dus is misschien dan toch de vraag of je jezelf kunt overslaan in die cirkel van liefde en acceptatie, zonder dat je dat in de gaten hebt? Als je liefde en acceptatie voor al je gedachten en gevoelens hebt en daarmee jezelf niet identificeert, wie is dan jezelf? Wat sla je dan over in die cirkel? Of hoort er misschien een heel andere vraag op deze plek? En hoe veel of alles zeggend is deze zichzelf beantwoorde vraag?