Egocentrische monoloog met de wereld, gericht op een betere cocktail van hormonen. Met een een vleugje andersheidswaan en een snufje irreëel optimisme. Zolang je je eigen boontjes kunt doppen en de foto maar genoeg geliked wordt.
Serotonine en dopamine gieren bij het zien van duimpjes, likes en comments. Beste vrienden voor het leven, voor dat ene moment. Hunkerend naar meer, wordt mijn zelfdiscipline overspoeld door het cortisol op zinloos hoog niveau.
Kijkend op mijn scherm, raast het prachtige, vers besneeuwde landschap voorbij. Schaapachtig geef ik alle rustig herkauwende geiten het nakijken, terwijl ik angstvallig op zoek ben naar een ontspannings-app. In gedachten verzonken over hoe te zinken in gedachten, in mijn eigen ogen verdrinken, als ik wist hoe het moest. Snel duik ik weer in mijn scherm, want stel dat ik iets mis.
Met geopende ogen de onrust voorbij. Hunkerend naar verlangen. In de spiegel komt mijn onderbewuste boven en drijft mij tot oprechte alleenzaamheid.
Met alleen nog de draadloze lijntjes als overtollig bindmiddel, gaat nu mijn sociale media uit.
En Jessie aan.