Ik ken een Wim.
Wim is een Belg.
Daar kan hij niks aan doen.
Ik heb respect voor Wim, alleen al omdát hij Belg is. Ik ken Wim sinds eergisteren na een toevallig diepgaand en zeer direct gesprek over het leven en aanverwante onderwerpen. Dat ontstond op een toevallige avond aan een toevallige bar.
Ik raak altijd instant geïntrigeerd en ietwat bremstig, wanneer ik met een Belg mag reden. Belgen praten met een soort ondefinieerbare, zwoele swing in hun zinnen en lijken daarbij ieder woord zorgvuldig te kiezen. En het is niet alleen de wijze waarop, maar ook hun feitelijke woordkeuze, die maakt dat een conversatie met een Belg zoals Wim op zichzelf al plezant is.
Ik had een Antwerpse kennis waar ik wel eens mee belde. Hij sprak zo beschaafd Nederlands dat ik er werkelijk geen zak van verstond. Na 10 minuten was ik kapot van het voortdurend vragen naar herhaling en bedenken wat hij daarna dan wel zei. Maar oh, wat vond ik het heerlijk om met hem te bellen.
Zo ook bij Wim de Belg. Nu versta ik Wim luid en duidelijk en maakt het niet uit wát hij zegt. Want zodra hij zijn mond open doet, lijkt er respect, beschaafdheid en delicaatheid in de meest pure vorm naar buiten te komen.
Als ik bijvoorbeeld in gedachten Wim hoor zeggen, dat ik een “vatsige, smerige egotripper ben, met een veel te dikke, vette putjesreet”, dan kan ik daar bijna bremstig van gaan staan. (da’s Belgs voor bloedgeil zijn.)
Belgen maken het verschil tussen ‘zin’ of ‘goesting’ hebben.
Tussen een ‘hele reeks’ of een ‘paternoster’.
Tussen dat ‘ijzeren gumhoudertje op een potlood,’ of een ‘ferrule’.
Het is mij altijd een woest genoegen om met een Belg als Wim aan de bar te hangen. Volgens Wim zit overigens het verschil er vooral in, dat Nederlanders ‘onmiddellijk direct’ zijn en Belgen ‘uitgesteld sluw’. Dat laatste moet ik nog maar eens met Wim over doorpraten, onder het genot van een Westmalle en een flinke shot 43, terwijl ik weer alle viltjes bekunstig.