We zijn inmiddels anderhalf uur onderweg in onze Viazul-bus, als we onze bewaarde tosti van vanochtend op eten. Als ik mijn derde hap neem zie ik ineens de net geknipte lange nagels van de co-chauffeur, verspreid op de stoel voor ons liggen. Ik heb spontaan serieuze smetvrees.
Zo’n 2 uur na ons vertrek uit Viñales, wisselen de chauffeurs van stoel en hij gaat zitten op de lange nagels van zijn collega. Wat verontwaardigd kijkt hij even later achterom als hij zijn ineens achterover gedrukte stoel niet verder krijgt, vanwege mijn knieën. De man gooit beide maatjes 46 op een grauw ruitjeskussen dat op de railing rust en al minstens een jaar of 3 niet van zijn plek is geweest, en zijn hoofd valt al snel naar rechts.
Een uur later stopt de bus langs de kant van de soort van snelweg. Beide chauffeurs stappen uit zonder om te kijken of iets te zeggen. Ze lopen naar het huisje ernaast om koffie voor zichzelf te pakken en een peuk op te steken. Als ik met mijn al lang volle blaas, als enige naar buiten stap om te vragen naar een baños, krijg ik met een flauwe wegwuifhand in het Spaans ‘nog 40 kilometer’ te horen en ze lopen tranquilo achter mij aan de bus weer in, terwijl zijn peuk nog volop brandt.
Eindelijk pauze.
Plasje, drankje, rek en strekje, loopje en de bus weer in voor de tweede etappe van 4 uur. Met een brandende sigaret in zijn mond rijdt de chauffeur de snelweg weer op. Als we rijden doet ineens de airco het niet meer en een vraag hierover lijkt de chauffeur niet te waarderen. Omdat het klittenband niet werkt, leg ik een knoop in de gordijntjes zodat ik naar buiten kan kijken, om onderspugen van de reeds smutzige bus te voorkomen.
Een half uur later herschikt de co-chauffeur voor mij, zich in zijn stoel en ziet dan zijn in elkaar verstrengelde gordijntjes. Met een nogal tegenstrijdige vorm van hygiëne handhaving, buigt hij met afkeurende blik en gemormel over onze stoel heen, ontknoopt ze en ploft weer in zijn eigen stoel met zijn voeten op het kussen.
Weer anderhalf uur en wat zweetplekken later, volgt er een busstop in Cienfuegos waar mensen uit- en instappen. In afwachting van de beide piloten, die wederom niets met de bus communiceren, blijft iedereen keurig zitten. Niet verlegen om een klein loopje zoek ik na 5 minuten toch snel het toilet op en ik zie de twee heren 4 bussen verder bij een loket, tranquilo een sapje en sigaret weg werken.
Als we 9,5 uur later precies volgens schema aankomen in Trinidad, worden door een nieuw mannetje daar, in 2 minuten tijd al onze tassen onderuit gehaald, terwijl hij als vanzelfsprekend naar het mandje wenkt, om geld in te doen voor zijn tomeloze inzet. We bedanken en lopen snel weg van de locals met al hun fantastische, opdringerige aanbiedingen. Gelukkig ligt onze casa uit de Lonely Planey 2 hoeken verder.
We zijn snel bij onze casa en ondanks het tekort aan sociale vaardigheden van menig dienstverlenende Cubaan, genieten we al snel van het heerlijke en fotogenieke Trinidad.