Ach, je kunt altijd nog een tukje doen in de bus, zegtie.
Holy crap! Mensen die dergelijke opmerkingen maken hebben duidelijk nog nooit in de bus of mini fan gezeten van Pai naar Chang Mai of terug. Een tukje… Mwoeahaha!
Toen ik bij de halte stond te wachten met de overige 7 man, had ik zowaar wel zin aan het bus tripje. Meer dan voldoende natuur en dieren te zien in de omgeving onderweg weet ik nog van de scooterrit naar Pai toe. En nu schijnt ook nog eens de zon, dus wat kan er mis gaan. Het meisje bij de halte zei dat men het wel “the ride to hell” noemde. Nou, ik begreep niet waar mensen zich zo druk over konden maken. Ik denk ook dat ze een andere trip bedoelde.
De eerste tien minuten was best tof. De chauffeur scheurde lekker door de bochten heen en ik verwachtte een buitengewoon positieve ETA (Estemated Time of Arrival, das militairs voor aankomsttijd). Dit was inderdaad ook het geval. Ik had begrepen dat het tussen de 3 en 4 uur zou duren. We vertrokken om 07:10 en arriveerden tegen tienen. Strakke tijd dus, zou je zeggen. Nou ik kan je zeggen, als je vanaf de 27e minuut kotsmisselijk begint te worden, omdat de beste man als een debiel door de bergen heen scheurt, en er daarbij geen mogelijkheid is om je oren geregeld te klaren, waardoor je extra draaierig wordt en er in de stoel voor jou, al vrij snel een Japanner aan het kotsen is, dan duren de resterende 2 uur en 23 minuten bijzonder lang!
Ik wist bij aankomst direct zeker, dat ik een scooter zou huren en zelf wel terug zou rijden. Liever 4 uur met de kop in de wind, vermoeid van de dag, mogelijk in het donker door de bergen, met gevaar voor in slaap vallen tijdens het rijden en de afgrond in rijden, dan 3 uur kotsmisselijk in de airco minifan.
Eenmaal in Chang Mai aangekomen, direct gevraagd of AYA touroperator nog een scooter te huur hadden staan, maar helaas, ik moest het toch echt weer met die kutbus doen. Straks maar even een lading wagenziek pillen kopen dan. Ze verkopen hier immers toch alles bij de farmacie.
Met de taxi naar de immigration office en daar stond ik. In de rij bij balie 1.
Ik zeg welke actie ik gedaan wil hebben, om doorverwezen te worden naar balie 2. Daar krijg ik een aanvraagformulier voor visumverlenging. Als ik deze ingevuld heb, moet ik terug komen vertelt ze. Bij het inleveren krijg ik een nummer en moet ik wachten bij een derde balie. Dit had ze uiteraard ook meteen kunnen zeggen en toen herinnerde ik mij de tip die ik van iemand kreeg. Vraag eerst een nummer en doe dan je ding. Wachten moet je toch, dus alle formulieren die je eventueel moet invullen, kun je ook tijdens het wachten doen. Aan de andere kant, als je slim bent hebt je toch de hele dag uitgetrokken om dit gedaan te krijgen en maken die tien minuten ook niet veel meer uit.
Ondanks alle balies kon ik binnen een kwartier al terecht bij balie 3 en ik leverde mijn formulier, pasfoto, paspoort en gesigneerde kopie in. Het adres van het klooster was niet akkoord. De beste man wilde een adres in Chang Mai van mij hebben. Ik zei dat ik in Pai verbleef, maar het moest toch een adres in Chang mai zijn. Inmiddels kan ik mijzelf een ietwat meer doorgewinterde backpacker noemen en ik schreef het adres maar op van het hostel waar ik twee weken terug verbleef. Lekker belangrijk.
Ik geef de documenten aan de man en hij zegt, “1900 bahts please”. Huh? Oh, het is al akkoord dus begrijp ik. Ok, helemaal goed. Geen moeilijke vragen, twijfels aan mijn verblijf, achterdochtige blikken. Geen 5 uur en drie kwartier wachten, gutsend van het zweet, in een brandende, overvolle wachtruimte, terwijl de ambtenaren aan het lunchen zijn in de airco kantine. Helemaal niets. Ik moet nu gewoon wachten en dan kan ik met mijn verlengde visum weer in die kutbus naar Pai blijkbaar. En belachelijk warm is het niet. Druk wel, maar ik kan prima zitten en mijn verhaaltje gaan typen. Of zelfs een boek lezen. Ha! Dat zou wat zijn zeg, Jessie die een boek aan het lezen is.
Goed. En toen begon het wachten. Vanaf 11:16 uur om exact te zijn. Wachten, wachten, wachten, wachten….. Nu verwachtte ik dat de hele tent zou sluiten voor de lunch en daarna weer voor de koffie en dat ik tot minstens 17 uur hier zou zitten. Maar niets was minder waar. Al na 30 minuten werd ik omgeroepen “Miessssss Vain Dah Vaiiiin, flom daaaah Nedderleeend”. Woehoeee! Ik was al klaar. 11:47 uur en ik was gewoon al klaar! Ik had nog geen letter gelezen, maar alleen een paar regels van dit verhaaltje getypt en ik was al klaar.
Voor de middag stond ik alweer buiten. Ik, met mijn dappere zelf. Gewoon even in m’n eentje een halve wereldreis gemaakt, half kotsend door de bergen van Pai naar Chang Mai. In m’n eentje een visumverlenging geregeld. In m’n eentje pillen gehaald en in afwachting van de terugreis 2 uur in m’n eentje door Chang Mai geslenterd. Een geweldig grote en mooie groentemarkt gezien en vooral geroken, waar uitsluitend local Thai aan het boodschappen doen waren. In m’n eentje bij 2 homeless Thai gezeten om een veel te dure appel te kopen en te eten en mijn gekochte fruit te delen. In m’n eentje de weg terug gevonden naar het station en heeeeeerlijk, half stoned van de dubbele wagenziekpil, gedommeld in de minifan door de haarspeldbochten in de bergen. Voldaan weer terug in perfect Pai, voor mijn laatste avond chillen en mentale voorbereiding voor mijn 10 daagse in het klooster. BAM!
Yes! I can!!