Zucht. Diepe diepe zucht. Daar sta ik dan. Al bijna een week sta ik in de wachtstand. Of ik zit, het is maar hoe je het bekijkt. Met mijn onweerstaanbare look, krijg ik het maar niet voor elkaar om een ander te verleiden. Terwijl toch echt iedereen mij aankijkt of omkijkt en goedkeurend knikt of zelfs een praatje maakt. Waar kom je vandaan, hoe lang heb je gereisd, heb je veel tegenslagen gehad, onkosten, problemen met de politie?
Maar niemand die een deal sluit. En dat terwijl ik een splinternieuwe en dure Dunlop achterband heb en een nieuwe ketting. Mijn remmen zijn misschien een beetje stroef, maar dat is ook een kwestie van gewenning. Ik heb met mijn voorwiel al meerdere keren tegen het spatbord van mijn voorganger aangetikt, maar dat hoort erbij. En een noodstop wil je toch niet maken hier in Ho Chi Minh kan ik je vertellen. We hebben geweldig veel plezier gehad, maar het wordt echt tijd voor nieuwe dijen tegen mijn flanken. We worden beiden ongeduldig. ‘Stuck in Ho Chi Minh’ klinkt allerminst als een straf, maar ik kan je vertellen, als je graag het gas erop zet, dan is een week lang geparkeerd staan bijzonder slopend af en toe. Ze houdt mij wel wat warm gelukkig, door samen even door de stad te cruisen en het meest belachelijke verkeer te trotseren. Gewoon met de chaos mee sturen en gas erop of afslaan als het nodig is. Zo schijnt iedereen dat hier te doen. Oh ja, wel even richting aangeven als je halverwege de bocht zit.
Die onweerstaanbare blonde stoot die de afgelopen 7 weken met haar heerlijke, stevige benen mij omklemde, vond het ook allemaal te lang duren. Dus na een avondje Googlen en een niet al te lang overleg waren we al snel onderweg naar het volgende land gelukkig. Ik vind het altijd zo fijn als ik weer tussen haar dijen gekletst mag zitten. Het voelt vertrouwd en ik voel het meteen als ze haar dag niet heeft. Ik kon ook direct merken dat ze wat gespannen was om de grens over te gaan, want ja, je weet het nooit hier in Azië. Zeker omdat ik een Vietnamees paspoort heb en ze dat 2 landen verder niet zo veel de grens over zien komen. Ja of je hebt zo’n wijsneus bij de balie zitten die interessant wil doen, of het ongestelde humeur van zijn vrouw op mij moet botvieren. Dat kan ook. Je weet het gewoon nooit hier in Azië.
We zouden parkeren aan de buitenkant en ik zou dan de helm vast houden, terwijl de vrouw een visum gaat regelen en er verder niemand vragen stelt over mijn onweerstaanbaarheid. Maar goed, toen we daar aankwamen kon je ten eerste niet om mij heen vanwege mijn heerlijke, zwoele en sexy gebrom, maar ook niet om de rijbaan heen die rechtstreeks naar de visumpost leidde. Dus dan maar pontificaal voor het visumhokje, kan mij het schelen. Ze mogen mijn sexy zelf zien ook. De vrouw vond hetzelfde en gokte het er maar op. Formuliertje ingevuld, Dollars betaalt, motor gestart en op naar Cambodja! Appeltje eitje.
Na 100 meter en 26 keer, zo onopvallend mogelijk spiegelen in de angst voor achtervolging en celstraf, voelde ik haar dijen eindelijk ontspannen. Haar handen lieten de teugels wat vieren en haar armen hingen wat zwaarder op mijn schouders. Ik zag een bijzonder brede glimlach in mijn spiegels en ik hoorde haar denken. “We zijn er! We zijn gewoon in freaking Cambodja!” Ik ben überhaupt nog nooit buiten Vietnam geweest. Hoe super cool is dát! Ik heb gehoord dat de wegen in Cambodja echt een drama zijn, maar de weg van Ho Chi Minh naar Phnom Penh ging echt bijzonder soepel. Ons laatste ritje samen was fijn, ontspannen, heerlijk en soepel. We remenisten uren lang over onze reis van ruim 3500 kilometer, waarbij ik alleen met de vrouw van zuid naar noord Laos reed en met Iris erbij van noord naar zuid Vietnam. Halverwege nog een paar dagen met Margot en Lindsay erbij gereden en de Kung Fu Fighting Biker Chick Club was al snel opgericht. Helaas gingen zij al snel weer hun eigen weegs. Maar dit laatste ritje was heerlijk met z’n tweeën. Alleen de vrouw en ik. Met haar heerlijke dijen tegen mijn flanken aan geknepen, fluitend de Cambodjaanse grens over.
We kwamen al snel bij een leuk backpackers hostel met veel gasten. Een mooi plekje voor mij om toch maar weer mijn mooiste kant te showen. Borsten vooruit, lipjes getuit en mijn meest sexy string maar weer aan. Twee Amerikanen maken een praatje met de vrouw, Justin en Dustin. Klinkt als een romantisch stel en zij vertelden in Ho Chi Minh een motor te willen kopen. Alhoewel ik met mijn sexy zelf wel een erg verleidelijke “big ass bike” ben, hoor ik Justin zeggen. “You never know how life goes.” Heel fijn, zo’n open voorzet. Ik voelde alweer een dooie mus aankomen. Mijn chicky had al bedacht dat wij beiden onze beweging echt dringend weer nodig hebben na anderhalve week niets doen en teleurgesteld en zelfs wat gefrustreerd te zijn. Ze vond het belangrijker dat wij weer in beweging kunnen, dan dat zij er nog wat geld aan over houdt. Daarom zou ze mij zelfs wel gratis weg willen geven aan een liefhebber. Niet de eerste de beste, maar iemand waar ook ik een goede klik mee voel. Na 3 dagen staan, showen, buik inhouden, door de stad paraderen en luieren, Googlen en te veel vette happen eten, zagen wij Justin en Dustin weer langs lopen. De vrouw stapte er uiteraard meteen achteraan en vertelt dat “they will get the bargain they can not refuse.” “Ok, how much are you in for, $150?” “Well, then I say $200 off course.” “That’s still a bargain”, zegt Justin. Ze gaan erover nadenken tijdens het fietsen en ze zijn op tijd weer terug van hun stadsritje, zegt Dustin. De vrouw en ik kijken elkaar aan. Zo vaak teleurgesteld door zogenaamd oprecht geïnteresseerden, onbeantwoorde mailtjes en no show afspraken, dat wij onze hoop al bijna opgegeven hadden. De vrouw had al een busticket geboekt naar Siem Reap met haar andere BFF Iris, en ze zou mij hier laten staan tot ze over een paar dagen weer terug komt. Fingers crossed dus dat Justin en Dustin het avontuur aan zullen gaan.
Eindelijk na 3 uren wachten komen Justin en Dustin terug van het fietsen. Dustin kijkt eerst zijn maat aan en dan de vrouw en zegt “We talked about it and we’re gonna flip a coin”.
“Flip a coin?” Hoorde ik de vrouw zeggen. “You are going to let the choice of doing something amazing, depend on a coin?” Ah crap, we’re fucked.
Hij pakte, hij liet kiezen, en hij gooide. Fijn, hij laat het van onze keuze afhangen of hij de motor gaat kopen of niet, als dat maar goed gaat. Wij keken, wij kozen en wij zagen de tijd vertragen. We konden bijna tellen hoeveel omwentelingen de US coin maakte. Ik kon niet zien hoeveel waarde het had, want mijn focus lag bij de kop. De munt komt terecht in zijn rechterhand en hij klapt hem op de rug van zijn linkerhand. Zal het? Zullen wij beiden eindelijk weer in beweging kunnen? Eindelijk weer met de manen in de wind, met de banden door het grind en met de rug bepakt en bezakt? Met een verlies van $450,- dan toch allebei heel blij zijn?
“KOP! Nog nooit ben ik zo blij geweest met zoveel geld verliezen. Yesssss!!” De vrouw kreeg dan maar $150,- voor mij terug, maar zij vond het niet erg. Want zij wist dat ik bij een gepassioneerde nieuwe en sexy rijder terecht kwam en wij beiden hadden dit avontuur met elkaar voor geen Kip, Dong of Dollar willen missen. Voor hetzelfde had ze mij gratis weg gegeven aan de beste Justin en Dustin. Het lot heeft bepaald dat onze wegen gaan scheiden en dat wij beiden weer een nieuw avontuur tegemoet gegaan. Ik ga terug naar mijn hometown Hanoi en mijn sexy vrouwtje gaat Cambodja verder ontdekken. Het was mij een bijzonder groot genoegen om met jou te rijden sexy en onweerstaanbare Jessie. Tot ooit weer ziens!
“KOP! Nog nooit ben ik zo blij geweest met zoveel geld verliezen. Yesssss!!” Ik ga de bus weer in! Na zoveel weken op mijn hoogst eigen Vietnamese Precioussss, weer de bus in. En ik had er zin in. Eindelijk weer verder. Weer ergens naartoe, Zonder na te denken over die kloten motor. My beautifull Precioussss. En ik kon mij weer aan Iris vast klampen. Mijn fijnste reismaatje ever! Misschien was het na ruim drie weken ook wel even goed zonder elkaar, maar we hebben elkaar gemist en we gaan de bus weer in!
De pauze is weer voorbij. Mijn slippers kon ik niet vinden dus ik mocht op blote voeten mijn plasje doen terwijl ik vermoedelijk in die van een ander stond. Iedereen een snel peukje en mijn slippers lagen er ook weer. Drie uur ’s nachts en Iris en ik liggen helemaal prima in onze Golden VIP Transport bus. Al was het enige gouden, de kleur van de hangmat van de navigator, die naast de chauffeur tussen de deur en het schot achter het stuur vast geknoopt hing. Daar lagen we dan. Op de kop naar de sterren te kijken terwijl we volledig door elkaar geschut naar het lawaai liggen luisteren van een uit z’n verband gerukte half verroeste bus. En van het filmpje dat draait op de Nokia 8210-achtige mobiel van de chauffeur. De weg zou goed zijn hoorden wij eerder, maar niets is minder waar. De chauffeur doet ook niet heel veel moeite om alle kuilen en gaten te ontwijken en zijn navigator in de groen gouden hangmat zet zijn schelle mobiel nog wat harder op Titanic van Celine Dion, terwijl iedereen ligt te slapen. Ach ja, ook dit heeft weer zijn charmes.