Voluit heet hij Fernandez Mui Thai Gonzales. Maar hij en ik zijn zeker bijzonder intiem kan ik je zeggen, dus Freddy. Toen ik in ‘Wat Tum Wua’ aankwam was hij de derde die mij groette. Eerst de Abbott die direct al fan van mij was, omdat ik 1. uit Holland kom, 2. een vrouw ben en 3. jong, onweerstaanbaar mooi en blond ben. Toen werd ik begroet door een soort conciërge, die mij mijn witte gewaad en overheerlijke, twee keer 0.8 cm dikke matrasje overhandigde. En toen kwam Freddy.
Ik kreeg de sleutel van het hangslot van mijn ‘Kuti’. Ik legde mijn triplex achtige matrasje op het houten bed neer en knalde mijn backpack in de hoek. Eerst even plassen en wat water in mijn gezicht, want ik had in alle warmte voor de tweede keer deze reis echt gebackpackt. (Dat wil zeggen, meer dan 50 meter gelopen, met mijn backpack op de rug.) Mijn Kuti zag er bijzonder mooi uit. De ramen waren hermetisch afgesloten voor muggen en in principe ook ander ongedierte en ik had een eigen badkamertje. Helaas geen douche, maar wel een normaal toilet en een wasbak met kraan. Prima.
Even plassen en BAM! Daar zattie! Hij keek mij recht in mijn gezicht aan vanaf zijn oh zo duidelijke rustplek. Naast de deur een grote zwarte bak met een houten krukje ernaast. En precies er tussenin zat Fernandez Mui Thai Gonzales. Met een spanwijdte van zo’n 9 centimeter, maakte hij zo’n indruk, dat ik toch even mijn plasje onderbrak en slikte. Ik keek om mij heen, op zoek naar zijn vrienden. Zijn grote oom zat vlak achter mij. Groooooote oom zeg ik. Gelukkig zat hij aan de andere kant van het hermetisch afgesloten raampje. Pfieuw.
Okee. Fernandez leek er vrij ontspannen bij te zitten. Ik maakte snel mijn plasje af en sprong de woon/slaapkamer weer in. Ook hier een snelle scan, maar gelukkig zag ik alleen wat mieren en een Gekko tegen het plafond geplakt. Eerst tactiek bepalen.
Net zoals ik dat thuis zou doen, pakte ik een glas om over Fernandez heen te schuiven. Daarna is het de bedoeling dat ik een papiertje eronder schuif en hem dan vriendelijk doch met gezwinde spoed naar buiten knikker. Hmmm, dat glas wat hier staat, past net om zijn lijf, maar dan zonder poten. Dus dat werkt niet. En iets anders kan ik ook zo snel niet vinden. Hmmmm, straks maar even kijken dan, nu de deur dicht en eerst naar de ‘Evening Chanting’. Toen ik 2 uur later terug kwam en naar de wc ging, zat Fernandez wederom tussen de zwarte bak en het krukje. Het was buiten donker en ik was niet meer van plan om zo’n gruwelijk monster in m’n eentje te gaan vangen. Dus badkamerdeur maar dicht en slapen, want de wekker gaat om half 6.
De volgende ochtend moest ik uiteraard weer een plasje doen. Op mijn hoede deed ik mijn ding en Fernandez verroerde geen poot. Zolang ik hem laat, laat hij mij was al snel de afspraak. Zo gezegd, zo gedaan. Inmiddels 5 dagen verder en nadat wij elkaar wat beter hebben leren kennen, konden Freddy en ik het eigenlijk best prima met elkaar vinden. Ik laat het keurig weten als ik eraan kom en we hebben afgesproken dat hij dan net zo keurig op dezelfde plek gaat zitten. En tot op heden gaat dit nog steeds goed. Zoals de Munks ons leren, accepteren en observeren.
De laatste twee dagen had Freddy blijkbaar zijn rust nodig. Ik wist dat hij er was, maar ook hij kan soms overprikkeld raken. Een uur voor mijn vertrek, toen ik de badkamer in stapte om deze schoon te maken, zat hij weer op zijn vertrouwende plek. Mij recht in mijn gezicht aankijkend, met een blik van herkenning. Beiden een glimlach. We gaan elkaar missen.
Perfect Pai, here I come again.
Totally enlightend and ready to party!