Woehoeeeeee! Ik heb gewoon een motor gekocht! Een heuse echte Vietnamese (Japanse) 110 cc Honda Win met tijgerprint handvatten en vers geplakte Laos sticker op de verroeste tank , op naam van ene ‘Lúong Văn Khăm’. Dikke mattie van me. En bij toeval, want ik was niet eens op zoek. De allereerste motor die ik tegen kom is nu ‘My Preciousss’.
Twee Duitse dames waren net aangekomen uit Vietnam en wilden hun schatjes wel weer kwijt uiteraard. Vraagprijs $350,- maar via een Hollands hostelgenootje hoorde ik dat de dames hadden gezegd dat ze hem hier waarschijnlijk moeilijk kwijt kunnen en dus bij een garage zouden uitkomen. En die zou niet meer dan een dollar of 50 ervoor neerleggen. Dus voor uiterlijk $150,- wilden ze hem misschien ook wel verkopen. Dat klonk mij wel prima.
Beide motoren heb ik getest. Allebij nagenoeg dezelfde Honda Win met kick starter, want het startknopje deed het uiteraard al in geen 20 jaar meer. De ene had een behoorlijk scheef stuur en een crappy schakelbak. Dat was niets.
De andere schakelde wel okee, het stuur stond redelijk recht en de koplamp en richtingaanwijzers deden het goed, als je de contactsleutel maar precies onder een hoek van 347.8 graden draait en iets naar rechts duwt. Dat gaat dan wat lastig tijdens het rijden, maar daar heb ik vast wel wat duktape voor.
(Ah, note to self: Buy some tape.)
Zelfs stationair draaien kon hij zonder al te vaak iets gas bij te geven en ik kreeg er drie lange snelbinders en een comfortabele helm bij. Ja nee, niet veilig inderdaad maar comfortabel. Als je 2500 km gaat rijden in Azië, dan wil je vooral comfortabel. De nadruk van veiligheid ligt hem vooral in het rechte stuur en de werkende remmen. Dat is eigenlijk het belangrijkste. Ah, de remmen. De achterrem remt goed, maar de voorrem amper en hij trekt scheef bij een beetje noodstop. (Note to self: She fixes brake before buying).
Nu is het verkeer in Laos vrij gemakkelijk, als je maar goed uitkijkt en met de flow mee rijdt, daarom gebruiken ze de toeter ook niet echt veel hier. Maar ik heb begrepen dat het verkeer in vooral de grote steden van Vietnam echt debiel is, dus ik wil toch ook graag een werkende toeter. (Note to self: She fixes horn before buying).
En over de helm, echt veel harder rijden dan 50 km/u kun je toch niet en als ik op mn bek ga met mn korte broekje, tshirt en slippers, dan ben ik sowieso de lul, of ik nu een veilige helm op heb, of een comfortabele.
Gewoon niet vallen dus.
Goed, het testritje was gedaan en mijn eerste voorzet over de wel erg hoge prijs ook. Uiteraard bleef zij erbij, maar ze liet al direct duidelijk ruimte zien voor onderhandeling. Ik zei dat ik zeker niet meer dan $200,- wilde betalen, waarop zij na wat twijfel zei dat ze misschien naar $270,- kon zakken, maar dat ze eigenlijk gewoon $350,- wilde hebben. Snap jij hem?
Ook wilden ze beide motoren verkopen en niet eentje, ja die snap ik wel, dus ze gingen misschien liever van de week naar Vang Vieng rijden om ze daar te proberen te verkopen. “Dat gaat je net zo min lukken als hier”, zei ik. Zij vond van wel vanzelfsprekend. Okee, laten we er beiden een nachtje over slapen en we spreken morgen. (Note to self: Hoe tof zou dat zijn! dat ik de eerste de beste motor die ik per ongeluk tegen kom, direct al koop en vanaf hier naar Vietnam rij, ipv daar een motor kopen!)
De volgende dag hoorde ik niets en de eerste die spreekt heeft meestal verloren, dus ik speelde het spelletje wel mee. Lekker rustig in mn hostel zittend, zie ik ineens de Duitse Greta binnen komen met haar backpack. Ha, grappig, ze gaan hier inchecken. We groeten en praten over het weer enzo, maar beiden niets over de motor. Bijzonder.
Halverwege de avond was ik met de Nederlandse Nanda een film aan het kijken in onze heerlijke chill-lounche-kussens-movie-room, waarop Greta binnenkomt en vraagt of ik met hun mee wil roken (en dat vragen ze niet voor een sigaret, zoals je begrijpt ). Ach ja, ik ben niet vies van een klein blowtje zo nu en dan en een half uurtje later zitten we met z’n drieën stoned in het steegje van ons hostel te praten over van alles en nogwat. Behalve de motor. (Voor hen die zoch nu zorgen maakt, hier in Laos en zeker het personeel van dit hostel, zal het allemaal een zorg zijn hoeveel wiet je rookt. Gewoon niet mee op straat lopen en het werkt zo’n beetje hetzelfde als in Holland.) Het was zeker gezellig hoor, het is ook een leuk stel, maar ik ben natuurlijk ook erg benieuwd, en zij vast ook. Dus ik zeg, “Did you go down with your price yet?” Hmmm, ze moest natuurlijk lang denken en twijfelde hardop dat ze het misschien in Vang Vieng wilden proberen met de verkoop. “Maar ik zou heel misschien ook wel ergens zo rond deeeuh euuhh, ja ik weet niet, misschien $275,- ofzo? Dat is dan ongeveer halverwege $350,- en $200,-.” Zei ze alsof ze de berekening op dat moment aan het maken was.
Hmmm, dat vind ik nog steeds te veel en ik zeg dat ik maximaal $250,- wil geven als zij de voorrem en de toeter laat fixen. Moeilijk nadenken, maar ze ging akkoord.
Ha! Top! We hebben een deal . Yes! Okee mooi, dan kunnen we nu verder met de film. ‘Wolf on Wall street’, een goeie film moet ik zeggen, zeker als je in standje ‘ik-doe-helemaal-niets-meer-behalve-op-deze-matten-en-kussens-liggen-en-film-kijken’ ligt. Na een uur is de film klaar en mijn hoofd heeft ineens weer ruimte om na te denken. “Ik heb met mijn stonede kop gewoon in Laos een Vietnamese motor gekocht voor 250 dollar!” Dat is toch bizar! Over een paar dagen rij ik op mijn motor richting Vietnam… Hmmm, waddapadja.
De volgende dag heb ik 2,5 miljoen Kippetjes gepint, en zij gaf mij de sleutels, helm, motorpapieren en douane papieren, drie elastieken spinnen en een beter werkende voorrem en toeter. Ik had al geGoogled natuurlijk wat het moest zijn en hoe de papieren eruit moesten zien en het voelt en lijkt allemaal goed. Helemaal prima dus. Vooral mn intuïtie vertrouwen is het belangrijkste, want ergens garantie krijgen of het feitelijk wel klopt, is onmogelijk hier.
Nou, met mn nieuwe ‘Precioussss’ op zoek naar garage die een metalen luggage rack op mn bike kan fixen. Zo’n brede waar ik een stuk gemakkelijker mijn backpack op kwijt kan, zonder hem steeds aan alle 8 kanten vast te moeten strappen. Tijdens het rijden bedacht ik dat ik m’n voetrempedaal ook wel wat lager wil hebben en ik merkte dat mijn achterlicht en remlicht het niet deden. Verder wilde ik naast mn linkerspiegel voor het overzicht ook een rechterspiegel en mijn snelheidsmeter, die het uiteraard ook al 20 jaar niet meer doet, rammelde erg irritant bij kuilen en builen. Dus ook die maar ff fixeren dan. Oh ja, en touw natuurlijk om mn backpack vast te kunnen binden.
De Duitse Greta vertelde dat er overal garages zijn, maar dat ik moest weten dat ze een paar oude banden op de stoep hebben liggen. Dit lijkt op afval, maar ze gebruiken dit dus als uithangbord. Nog geen 2 minuten verder de eerste garage. Maar geen luggage rack of ander stuk metaal en/of lasapparaat. De volgende is om de hoek, maar ook niets. Ik ben denk ik 15 garages bij langs geweest maar niemand die mij hierbij kon helpen. Ik moest de Evening Market maar proberen, want daar hebben ze alles, zei men. Ondertussen had ik de nieuw gefixte toeter alweer in mn handen, dus ook die moest weer vast.
Pfff, overal kleine ‘fixits’, maar niemand met luggage racks of touw. De volgende dag in ieder geval de gemakkelijke dingen maar laten fixen. De toeter werd weer vast geschroeft, waardoor ook mijn richtingaanwijzers het weer deden. Een extra spiegel, ik kreeg er gelijk twee en met een stukje cola blikje en superlijm ertussen paste de rechter spiegel prima in het te grote schroefdraad. De scheef trekkende voorrem werd gefixt door met een hamer tegen de stuurkolom aan te slaan (??), mijn rempedaal lager maken, deed hij door met een moker mijn voetpedaal juist omhoog te stoten, zodat het rempedaal dus onder het voetpedaal kwam te staan. Hierdoor stond echter het plaatje van de voet zo scheef omhoog, dat ik 2500 km op een puntje moest staan. Dus toch maar weer terug mokeren dan. En het achterlicht zou hij fixen, toen hij aanduidde dat de draden naar achter afgeknipt waren en dus geheel missen. Geen achterlicht dus.
(Note to self: Buy red backligt and rope)
Nog even de bandjes oppompen en de rammelde snelheidsmeter los trekken, plaatje vast plakken en deksel weer vast tapen. Ik heb er 20 minuten gestaan, kocht er ook nog een rolletje isolatietape en 2 tijgerprinten handvatten en ik was in totaal $5,- kwijt . Op naar de Evening Market voor vooral touw, een rood lampje en superlijm. Onderweg had ik uiteraard nog steeds een scheef trekkende voorrem, dus ik moet mijzelf maar asap aanleren om met mijn voet te gaan remmen. Ook goed.
De Evening Market ben ik 2 maal volledig afgestruind. Geen touw. Misschien de Morning Market want die is veel groter en vooral veel gevarieerder. Deze vindt plaats in en om een grote shopping mall. De volgende ochtend na het ontbijt heen. Nou, daar zag ik een hoop, maar geen touw. Een slapende vrouw op een kleedje en haar pruik over de stoel. Een meisje dat achter haar stapel met sjaals, op haar laptop via WeTransver aan het uploaden is. Een moeder die een sjaal aan het breien is en de dame die met haar vingers een doek aan het haken is. Daarnaast een verkoopster die achterover in een stoel ligt terwijl een vriendin haar hoofdhuid masseerd. Allemaal in afwachting van een klant. Stuk voor stuk bijzondere taferelen, maar nog steeds nergens touw.
Op de tweede verdieping alleen maar juweliers. Zeker 50 op een kluitje, met nep goud en nep zilver en met echt nep goud en echt nep zilver. En waarom dan die ene kraam zo belachelijk druk is? Misschien hebben zij het mooiste nep goud. Ach, leuk uitje weer even, maar onverrichtte zaken stapte ik weer op ‘my Precioussss’ om via de supermarkt naar m’n hostel terug te gaan. Nog even fruit en water halen. En na twee dagen zoeken naar een goede fixit, touw en superlijm, geloof je het niet, maar het lag gewoon in de supermarkt. Pfff, kan ik eindelijk gaan testen hoe ik mijn backpack en zelf bedachte tanktas ga vast maken .
Gelukkig heb ik een heel mooi hoofdlampje van mijn droomvrouw te leen, waarvan ik het rode licht prima als achterlicht kan gebruiken. Zelf nog 2 pedalen voor achterop mn bike gefixt, mocht ik onderweg nog een sexy brunette tegen komen met een kapotte motor, die met haar rode jurk en high heels, toch echt een lift nodig heeft naar het volgende dorpje in de middle of nowhere, en waar dan maar 1 guesthouse is met enkel een tweepersoonsbed. En dat…. oh sorry, ik dwaal af. Het rode hoofdlampje en de pedalen dus. Nou, verder ben ik behoorlijk trots op mn home made tanktas, mijn zelf gefabriceerde waterdichte mobiel-houder en mijn zelf gelijmde tijgerprinten handvatten met verchroomde knoppen en niet te vergeten mijn Sony Action Cam met afstandsbediening op het stuur.
Zo goed als klaar voor mijn reis, krijg ik van de kokkin nog een regenhoes voor over mijn backpack. Helemaal tof! Nu heb ik standaard al een hoes bij mijn tas zitten, maar deze kan ik perfect gebruiken om mijn accu en de losliggende, provisorisch gemaakte bedrading tegen de regen te beschermen. Voldaan, licht gespannen en voor het eerst in weken weer iets onrustig en op zoek naar overzicht en controle over de toekomst, ga ik slapen. Een reis binnen mijn reis. Helemaal alleen van midden naar noord Laos en wellicht helemaal alleen de grens over en naar Hanoi. We zullen zien waar de weg mij leidt.
“Traveling is about looking better,
not about seeing things.”
(Vientiane, Laos)