(Waarom mijn buik mijn identiteit bepaald.)
Althans een groot deel ervan. Raar, want ik kan mij niemand herinneren die ooit tegen mij heeft gezegd dat ik een dikke buik heb, of dat ik te dik ben, of dat ik niet mooi ben omdat mijn buik te dik is. Dus waarom precies die buik. Ik zie natuurlijk wel een hoop maatjes ‘water en brood’ op televisie voorbij komen, maar nog steeds niemand die van mij verwacht hetzelfde maatje te zijn. En 9 van de 10 mensen om mij heen hebben ook niet dezelfde maat. Ik zal zeker niet ontkennen dat ik wat overgewicht heb, maar dat is puur vanuit gezonsheidsoogpunt, daar komt nog steeds het woord ‘buik’ in combinatie met ‘lelijk’ niet in voor. En nu heeft ook nog eens alle Aziatische kleding de ‘one size fits all behalve Jessie’ maat, maar er is nog steeds niemand die mij ooit heeft verteld dat ik minder mooi ben, omdat ik een aparte maat heb hier, of waar dan ook. Dus waarom denk ik dat dan?
Het grootste deel van mijn middelbare schooltijd ben ik het pispaaltje geweest in de klas. Structureel afgewezen en uitgescholden worden, niet mogen zijn wie ik ben, maar ook niet uitgelegd krijgen wie ze dan wel willen dat ik ben. Bijna identiteitsloos werd ik gemaakt. Ik was een meelopende ‘wannabe’ net geen skater en net geen alto. Altijd een middenscheiding in mijn stijlblonde lokken en ik zat altijd met mijn ene been stoer gekruisd over de andere. Onzeker dat ik was, toch vond ik mijzelf ook best heel stoer met mijn, door moeders gemaakte, zwarte corduroy piede wiep’n broek. De naad losgetornd en tot aan de knie een knalgele lap stof ertussen in geplakt. De broek viel tot over mijn kisten en ik was samen met mijn hartsvriendinnetje, met net zo’n broek, super cool.
Nu snap ik heel goed dat ik en kinderen in het algemeen een complex kunnen krijgen als we niet mogen zijn wie we zijn. Maar dan nog snap ik de link bij mijzelf niet met mijn buik. Want ondanks dat heel mijn zijn, structureel afgewezen is geweest, heeft nog steeds niemand mij verteld dat mijn buik de grootste lelijkheidsfactor zou zijn.
Ik kan mij wel goed voorstellen dat ik vanuit spanning mijn buik aangespannen hou. Een buik is immers het centrum van het lichaam en wordt zelfs als de poort naar de ziel gezien. Dus een chronisch gespannen buik snap ik. Maar waar komt dan het denkschema ‘Ik ben niet ok, want mijn buik is te dik’ toch vandaan?
De reden dat ik dit stuk nu schrijf is de volgende. Mijn eerste 6 weken in Thailand waren echt boven verwachting tof. Super leuke mensen ontmoet en geweldig veel lol gehad. Veel gedaan, veel niets gedaan, gedronken, gegeten en gelachen. Ik zat voortdurend in een goede, positieve modus. Uiteraard had ik ook vooetdurend mijn buik aangespannen, maar meer vanuit automatisme dan dat ik er echt bij na dacht. Ik vond mijzelf cool en ik zag dat genoeg andere mensen het met mij eens waren. En anders lekker dikke pech.
Inmiddels zit ik een dag of 5 in Luang Prabang, Laos en ik zit duidelijk in een andere modus. Ik mis hier de aansluiting. Met de mensen, maar daarmee ook met de stad. Wat op zich niet terecht is natuurlijk want Laos heeft zowel met als zonder mensen, geweldig mooie natuur. De eerste dag trok ik half op met een leuk cluppie iets jongere en Engelse lui. Maar de hele dag stoned en savonds dik aan de party. En ik was wel even klaar met feesten na Pai en na mn voedselvergiftiging. Direct schoot ik weer in mijn complex. Ze vinden mij niet interessant. Ze vinden me saai. Ik ben niet leuk genoeg.
Een ander groepje was ook gezellig maar op de een of andere manier kon ik maar lastig uit die negatieve modus komen. En vanuit die modus was ik ook voornamelijk op zoek naar contact met mensen, gezien en erkend worden en dus ook veel meer bewust van hoe ik eruit zie en dus…. mijn dikke buik. Ook liep ik daardoor de natuur voorbij, terwijl deze zomooi is. Zo’n grote bek altijd en nu komt het erop aan en nu krijg ik het niet voor elkaar om contact te maken.
Mijn reisvriendin Jenna zei van de week tegen mij: “You are good at connecting with people….there are just not a lot of people worth connecting with!” (Thanks Jenna š ) En dat is zo waar! En ook ik realiseerde mij dat het wellicht ook gewoon tijd is om alleen te zijn. Te ontdekken hoe dat is. Eenzaamheid hoort daar soms ook bij en dat mag. Maar alleen zijn betekent niet per definitie eenzaam zijn. Vanaf het moment dat ik dat besloot, voelde ik mij al direct een stuk beter. Ik ging Googlen wat er te doen was in Luang Prabang en ik heb in mn eentje toch mooi even een paar geweldig mooie dingen gezien en gedaan. Zelf uitgezocht hoe ik weer een stad verder kom, zelf iedere dag een nieuwe eettent gevonden, en pfieuw, wat is dat Laos eten een smaakexplosie zeg!
En oh ja, mijn buik. Met dat ik toch voor niemand mooi hoef te zijn, zou ik in principe ook voor niemand mijn buik hoeven in te houden. Dus ik besloot ook om mijn buik te laten hangen. Sjeeee dat is nog best moeilijk kan ik je zeggen. Zelfs de mening van de locals doet er blijkbaar toe, plus het automatisme van 15 jaar, dat doorbreek je niet zomaar.
Eergisteren ben ik in een tempel geweest en heb ik de ‘Evening Chanting’ en meditatie bijgewoond en meegedaan. Nu ken ik het principe natuurlijk van mijn weekje monstery, maar helemaal allleen is toch echt wel anders. Een week lang met alleen maar toeristen in een wit pakje in een grote ruimte, of in een kleine, locale en charmante tempel, in je eentje tussen alleen maar jonge, zingende munks in oranje jurken. Op het moment dat het Chanting klaar was en men een half uur ging mediteren, sloot ik mijn ogen en ik haalde een paar diepe teugen adem. Ik ontspande mijn buik en ik zag weer de woorden ‘Bud’ en ‘Dho’, adem in en adem uit. En toen klapte het toch even hard binnen. “Ik zit gewoon in mn freaking eentje, tussen heuse oranje Laotiaanse Munks, te doen wat ik 3 weken terug geleerd had! ‘Buuuuuud’…. ‘Dhoooooooo’……” Ik plukte een paar tranen weg en haalde wederom een paar diepe teugen adem, om vervolgens zonder al teveel nadenken een half uur lang heerlijk ontspannen mijzelf te zijn. Met hangende buik.
Inmiddels weet ik nog steeds niet waarom mijn buik een deel van mijn identiteit bepaald, maar ik weet wel dat alleen zijn in de middle of fucking Laos, totaal niet eenzaam hoeft te zijn. Maar juist meer ruimte geeft om bewust te zijn van andere dingen zoals de natuur, de cultuur en vooral te voelen hoe veel beter en ontspannen het voelt om zonder aangespannen buik rond te lopen.
Mij bewust te zijn van mijzelf.
Mijn mooie zelf.