Dus ik dacht, heus niet dat ik twee dagen op een boot ga zitten, met zo ik hoorde een hoop party animals. De route is net zo mooi op een speedboot en twee keer zo snel. Dan maar een paar euro extra. Ik film het wel en dan kan ik het in slow motion wel terug kijken ofzo. Na een rit in de minivan van 5 uren door de bergen kwamen we tegen middernacht aan in Chiang Khong. Na een nachtje in een prima eenvoudig hostel, zouden we de volgende ochtend om 8u vertrekken naar de border control om op de speedboat te stappen.
Maar toen was het half 3 ’s nachts, dat ik wakker werd met enorme krampen. Ik voelde me al niet heel jofel, maar dit was echt niet goed. Ik werd misselijk en binnen een half uur kwam er overal iets uit. Ik dacht dat ik in het verleden wel eens diarree had gehad, nou ik kan je vertellen, dat is niet zo. Dat was gewoon erg dunne poep. Sjonge jonge, wat had ik het die nacht zwaar zeg. Ik herinnerde mij dat ik in de minivan een maandenlang houdbaar en vacuüm verpakt croissantje van de 7Eleven had gegeten en dat ik de laatste hap had weg gegooid omdat hij me niet smaakte. Gatver, als ik eraan denk, word ik alweer weeïg.
Maar goed, die freaking speedboat vertrok over 3 uur, dus ik heb met mijn goede gedrag mijn backpack en mijzelf bij elkaar geraapt, om mij om 8 uur te melden bij de receptie voor een paspoort en foto check en een lift naar de border control. Ik had water ingeslagen en een paar broodjes in een zakje mee genomen voor het geval mijn eetlust ooit nog weer terug zou komen. Op het aller laatste moment zegt het vrouwtje, “missss, you want boat tomollow?” Wat tomollow…. Als in, niet vandaag?? “No problem, you go tomollow”. Ooooooh! Morgen met de boot? Kan dat zomaar? Hell yeah! Heeeeel erg graag! Ik wil niet kotsend 7 uur lang op een speedboat! Fucking hell, wat was dat een opluchting zeg!
Sjeeeetje, kon ik met een gerust hart weer fijn naar bed zeg. Nou ja, gerust. Hij ging tekeer als een malle, maar ik kon in ieder geval in alle rust mijn meest waarschijnlijke voedselvergiftiging dicht bij mijn eigen wc uitzitten. En dat heb ik zeker gedaan, kan ik je zeggen.
In de loop van de dag ben ik toch ook de slowboat en speedboat maar eens gaan Googlen, want ik had al wat verbaasde gezichten gezien toen ik zei dat ik de speedboat zou nemen. Nou, dat leek gezellig. Regelmatig ongelukken, omdat hij geen rekening kan houden met drijvende boomstammen. Daarbij toch af en toe ook een dode. En 7 uur lang als een debiel over het water zal zeker nu geen pretje zijn. Gelukkig bleek al snel dat ik ook prima kon switchen naar de slowboat. Ja, ik had immers toch de duurdere speedboat al betaald. Was mij echt een zorg. Jeej! De slowboat naar Luang Prabang!
Goed, de volgende ochtend aangekomen bij de pendelbus om een paar kilometer verderop een visum te kopen en de grens over te gaan. Toen ik de bus in wilde stappen werd mij om een kaartje gevraagd. Huh? Welk kaartje? Oh ik moest als een malle naar het hokje achter de bus om een kaartje te kopen voor de enige bus die daar rijdt en die iedereen moet hebben, om die vervolgens bij de chauffeur weer in te leveren. Net op tijd. De bus weer uit en op naar het visum loket. Ik had mij laten vertellen dat ik daar overal kon pinnen, en dat was ook nodig. Eenmaal daar was er 1 pinautomaat en uiteraard kon ik daar alleen met een VISA kaart terecht en die had ik niet. Dat kon wel aan de andere kant en ik moest maar even aan een policeman vragen. Uiteraard kon ik alleen naar andere kant met een visum, dus daar stond ik zonder geld. Gelukkig mocht ik geld lenen van een Engelse dame even later een half miljoen Kip te pinnen om haar terug te betalen. Toch leuk.
Eindelijk bij minivan naar de werkelijke slowboat. Maar eerst vertelde ‘ons mannetje’ een lang verhaal over hoe welkom wij zijn in Laos. Over hoe hij heel graag wil dat wij terug komen en dat hij daarom goed voor ons zal zorgen. Hij zou de tickets vast boeken, zodat wij een vaste toegewezen zitplaats zouden hebben en dus niet achterin bij de motor hoefden te zitten, of voorin wat leuk lijkt, maar het uitzicht is lang niet zo goed en je zit schuin in de boot. Dus wij kregen vaste plekken in het midden. Top!
Als we met de boot vanavond aankomen in Pakbeng, vertelde hij verder, is de kans groot dat iemand onze tassen zal pakken om ze voor geld weg te brengen. Of ze vragen om ons paspoort te checken en die krijg je pas terug als je 300 baht betaald (is nog maar €8,- maar toch). Of je komt bij een hostel en je vraagt de prijs en ze zeggen 150. En de volgende dag blijkt dat het niet om 150 baht gaat, maar om 150.000 kip. AKA €4,- of €15,-. Of ze geven je de sleutel van je kamer, maar op een onbewaakt moment stelen ze met een tweede sleutel je spullen. Nou, lekker welkom zo.
“Noooooo really. If you book in advance here, you get free wifi, free hot shower, free breakfast and free ride from and to the boat. It’s a safe guesthouse for 200 baht p/p. Maybe a little more, but you know it is a good place.” Ach okee, dachten ik en een paar met mij. Zoveel is het ook weer niet en we weten in ieder geval zeker dat we iets fatsoenlijks hebben.
Toen we vrij op tijd bij de boot aankwamen waren de helft van de plekken al bezet. Onze plekken wel te verstaan. Geen zin om iedereen weg te jagen, dus ik ben ook maar gewoon gaan zitten. En eenmaal onderweg bleek de reis toch echt magnifiek te zijn. Een smerige rivier met geregeld wat klokjes en versnellinkjes en aan beide zijden veel groen. Bizar idee eigenlijk dat je de eerste 6 grote bochten, links naar Laos kijkt en rechts naar Thailand. En de beide jungles zien er ook nog verschillend uit. Geregeld charmante dorpjes aan het water.
De boot had oude autostoelen twee aan twee op grond staan en sommigen hadden zelfs een bekerhouder en of een hoofdsteun. Wellicht het verschil tussen 1e klas en 2e klas. Ik had beide :D. Na een uur pakte ik iets uit mijn tas en boog terug om mijn hoofd tegen de steun aan te hangen. Weg steun. Bijzonder. De kerel achter mij vond dat het zijn zicht versperde en vond het nodig om dit zonder overleg weg te halen. Uiteraard kon ik dit niet zonder woorden laten gaan en merkte op dat ik het wel fijn had gevonden als hij het even gezegd had. De man ging moeilijk doen over dat ik moeilijk aan het doen zou zijn. En nee, ik hoefde echt de steun niet terug als zij daardoor meer kunnen zien, maar het gaat om het gebrek aan sociale vaardigheden. Mijn punt was gemaakt. Na 5 minuten voelde ik ineens gerommel achter mijn hoofd en de man zette zonder overleg de steun weer terug met de mededeling dat “You don’t need to make a fuzz about it”. “Who me?? You are. It just would have been nice if you had some sort of communication about it, before removing it.” De man zette met een sjagerijnige kuttekop de steun toch terug. Okee, wat jij wilt. Nou, mijn eerste vriendje was al gemaakt. Gezellig.
Onderweg zag ik na een klein uur de eerste speedboat ook voorbij razen. Holy crap! Is dat de speedboat waar ik bijna in had gezeten? Ik dacht dat de speedboat een slagje kleiner zou zijn dan de werkelijke slowboat. En dat de slowboat 2x zo groot zou zijn als de werkelijke slowboat. Maar de speedboat is een heuse speedboat. Maximaal 7 man ofzo kan erin. Je ziet de golfslag onder de boot door gaan en de meeste mensen hebben een helm op. Holy crap! En daar zat ik, heerlijk genietend van het uitzicht, in gesprek met mijn buurvrouw en ontspannen mijn flesje water leeg te lurken. Pfieuw! Wat was ik iedere keer weer blij dat ik in de slowboat zat, als ik een speedboat voorbij zag komen.
Aan het einde van de 2e dag in het hostel aangekomen rond half 6, stond de eeuwig glimlachende eigenaar al klaar. “Nooooo everything okay, no problem. You hot shower and Free WiFi and towel. Here key.” De kamer leek op het eerste gezicht best okee. Prima bedje voor Aziatische begrippen. Met een groepje eerst maar wat eten en drinken en rond 22u lag ik in bed. Nadat ik een koude douche had genomen, want uiteraard was er geen warm water. En de douchekop moest je in de hand houden. Oh en de handdoek moest ik zelf nog halen en ook de WiFi was alleen matig aanwezig in het restaurant beneden en niet in de kamers. Gelukkig was de nacht best heel prima overigens en dat is voor mij het belangrijkste. Zeker nu. Ik was gelukkig niet meer misselijk en had alleen nog regelmatig stevige krampen, maar ik kon het grootste deel van de tijd op mijn autostoel blijven zitten.
’s Ochtendsvroeg eerst maar het inbegrepen ontbijt scoren. Oh, toch niet inbegrepen. Hmmm, misschien hebben wij het verkeerd onthouden. Dat kan. Ik bestelde een broodje gezond zonder tomaat en ui. Ik kreeg een broodje en twee gekookte eieren met de vragende mededeling dat ik zelf de rest van het beleg kon pakken, want dat was gemakkelijk. Kon ik precies beleggen wat ik wilde. Ja gemakkelijker voor hem ja, want ik was dus gewoon mijn eigen broodje aan het maken. Op de vraag wanneer onze lift naar de boot zou komen, zei hij dat we best konden lopen, want het was dichtbij en het is gezond voor ons om te lopen, zeker omdat we de hele dag in de boot moeten zitten. Goed verhaal ja. Hij noemde ons dus gewoon dik en hij had blijkbaar geen vervoer voor ons. Toen ik ietwat moeilijk begon te doen, wat ik niet kon laten uiteraard, bood hij aan om onze tassen naar de haven te brengen met een scooter, en dan konden wij lopen. Inmiddels raakte ik vanuit principe wat geïrriteerd (eigenlijk vond ik het allemaal erg grappig en vond ik het spelletje dat hij speelde te leuk), waarop ik opmerkte dat ik ook geen WiFi in de kamer had en geen heet water in de douche. Och ja, waarom ik hem dat niet verteld had, want dan had hij het kunnen maken. Misschien was de batterij van de boiler wel gewoon leeg. Euh, welke batterij? Er hangt een stroomkabel naast die niet aan de boiler vast zit en alle knoppen waren stuk. “Aaaaah, you smile, you happy.” No, me not happy, you’re full of shit.” En ik wil een lift naar de boot. Kijk, hier staat een heel mooie auto, dat is onze taxi. “No, brothers car.” Ja en? Je kunt toch rijden? “No, car broken.” Fucking toevallig zeg. Stik er lekker in. Ik type wel een mooi stukje voor je op Tripadvisors. Wij gaan lopen en we waren er inderdaad met 5 minuten.
Met ons allen de boot in, wat zo’n half uur duurde. En dat je dan zo’n gezinnetje ziet dat zich druk maakt omdat ze geen plekjes bij elkaar hebben. Jullie zijn een freaking kwartier te laat! Wat wil je? Iedereen weet dat je ruiuiuiuim op tijd moet zijn op zo’n Thais bootje en jullie komen te laat. Maar goed, iedereen zat. Dat leek erop tenminste. Of toch niet? Even tellen. En nog een keer tellen. En nog een keer door 2 mensen tellen. Ach nog maar een keer. Na welgeteld elf keer tellen door 4 verschillende mensen, begonnen ze eindelijk met het checken van de tickets. Vanaf de ingang van de boot. Dus toen er na 5 tickets gezien te hebben, een nieuw persoon binnen kwam, beseften ze dat ze misschien beter achterin de boot konden beginnen met tellen. Hoe grappig, als er nu iemand naar buiten zou stappen om een sigaret te roken ofzo.
Eindelijk na ruim een drie kwartier tellen en checken en overleggen of ze wel goed geteld en gecheckt hebben denk ik, konden we eindelijk naar Luang Prabang. Oh nee, we gaan nog een aaaaaller laatste keer tellen. Met twee mensen. Heen en terug. Pfieuw, na 15 keer tellen zijn we denk ik wel compleet. Oh wacht, ze moeten de tickets nog een keer checken met de lijst met namen. Maar de tickets hebben geen naam erop staan. Dus wat zijn ze dan aan het doen. Nou ja, we zijn nog steeds binnen het uur te laat, dus we gaan nog best goed. Oh nee, de captain stapt het schip af. Ah gelukkig. Om het touw los te maken. Jeeeeej we gaan eindelijk vertrekken!
Luang Prabang, here we come!
Youtube:
I’d like to take you: [youtube=http://youtu.be/Blj_5dqB1mE]