Okee, ik moest er ook maar aan geloven. Maar dan wel op een dag dat ik er toch al vroeg uit moest. 5 Uur wekker, camera op zak en naar de plaatselijke ‘alms ceremony’. Een ritueel waarbij alle Munks uit de omgeving (en dat zijn er nogal wat kan ik je zeggen) hun tempel uit komen en door de hoofdstraat trekken om aalmoezen te ontvangen van vooral locals. Toch zitten er ook een hoop thrillseeking tourists tussen, die met hun ‘voorbeeldige’ gedrag meer giegelend en zenuwachtig geknield zitten te wachten dan dat ze echt weten wat ze doen.
Ik had op internet gelezen dat de hele sfeer van de ceremonie vooral in het niet valt door respectloze, debiele toeristen die letterlijk met kop en kont overal bovenop zitten. Nu kon ik in alle rust bij de uitgang van één van de tempels aan het einde van de straat gaan zitten om zoveel mogelijk van de ceremoniële sfeer mee te krijgen, maar ik was toch ook wel erg benieuwd naar al die ‘stupid fucking tourists’. Dus op naar het begin van de straat.
Onderweg kwam ik een heel aantal vrouwen tegen die mij eten wilden verkopen om aan de Munks te geven, maar naast dat ik dat niet wilde, had ik ook al gelezen dat zij hier een slaatje uit slaan, wat op zich al respectloos is, en ook op zeer brutale wijze kunnen aandringen. Dit laatste was niet mijn ervaring. Beter is het eten te kopen in een plaatselijk supermarktje voor een gewone prijs. En in dat geval is afdingen ook respectloos.
Er zaten al een hoop locals op hun knieën of krukje klaar, met een mand vol ‘sticky rice’, fruit of andere lekkernijen. Ook toeristen kwamen aanrijden. Niet mondjesmaat, nee busjes en tuktuks vol met vooral Japanners (of Chinezen, ik zie het verschil niet). Zoveel debielen die om 5 uur hun wekker hebben gezet om lekker hun camera in de gezichten van zowel de Munks als de locals te drukken.
Eenmaal bij het begin aangekomen leek het alsof ‘TAFKAP’ himself zijn aantocht zou gaan doen (The Artist Formaly Known As Prince ). Die Japanners sporen echt niet. Overal camera’s en selfies en elkaar op de foto zetten. Het liefst met een rij Munks vlak achter (echt vlàk achter) zich of terwijl ze keurig in hun zondagse pakje, geknield klaar zitten op hun comfortabele kussentje, om hun aalmoezen weg te geven. In ieder geval was ik als lange blonde stoot, voor de verandering eens niet het onderwerp in hun foto’s.
Daar kwam de eerste groep Munks aangelopen. Op blote voeten en met een grote metalen mand, bekleed met stof, om hun rechter schouder. Vol goede moed (zo leek het in ieder geval) begonnen ze maar weer aan hun dagelijkse vroege loopje langs alle locals aan de ene kant en alle ‘stupid fucking tourists’ aan de andere kant. Nou ja, andere kant. Een hele hand vol staat nog steeds met kop en kont midden in het ritueel. Een tafereel op zich.
Ik stond een tijdje een Europees stel te aanschouwen. De vrouw kon alleen maar breed zenuwachtig glimlachen en de man vond het ook duidelijk spannend. Ze hadden een drie bakken mee genomen. Één met verpakte snoepjes, één met sticky rice en één met appels en bananen. De mand van de Munks is ongeveer zo groot en rond als een kleine pizza. De straat is denk ik een kilometer lang met geknielde mensen zij aan zij. Even snel geschat kom ik dan zeker over de 1000 mensen die allemaal een handje van iets in dat ronde mandje doen. Je kunt na gaan dat dat niet past. Nu geven de Munks het overige eten aan de armen. Dit wordt verzameld door jonge kereltjes of door tempelboys. Dit klinkt heel nobel maar het ziet er nogal ongeïnteresseerd uit. De wijze waarop dit gebeurd is namelijk door het net gekregen eten in dozen terug gooien. Het komt dus zeer vaak voor dat een Munk bijvoorbeeld een appel krijgt, en er toevallig een doos naast die persoon staat, hij de appel weer uit zijn mand haalt en in de doos gooit. Een hele appel is sowieso niet handig, zo weten de locals wel, dus het was ook het Europese stel dat de hele stukken fruit in de mand gooiden. Met hun blije gezicht, terwijl om de haverklap hun fruit weer terug gegooid werd in de doos vlak naast hun. Wederom een tafereel op zich.
De groepen Munks bleven maar komen. Iedere tempel met zijn eigen bewoners bij elkaar, kwam op eigen tempo de hoofdstraat van Luang Prabang door sjokken op hun dikke blote voeten. Dik zeg ik, maar vooral ook breed. Dat viel mij op toen ik vlak langs de kant aan het kijken was. Ze hebben allemaal, stuk voor stuk bijzonder brede, soort van Neanderthaler-achtige-voeten. Waarschijnlijk omdat ze voortdurend zonder schoeisel rondlopen lijkt mij. Ze bleven maar komen. En de ‘stupid fucking tourists’ ook. Nog steeds met flitsende camera’s, selfies met een Munk en foto’s van elkaar, poserend en lachen en keurig staand met de plu omhoog. Maar wel mèt minstens één Munk in beeld. Schaamteloos die japanners. Totaal geen gevoel voor sfeer en dus ook geen respect voor de ceremonie en gehele cultuur. De Munks houden hun gezicht grotendeels in de plooi en negeren alles en iedereen om zich heen. Best knap, want ik kan niet anders dan geloven dat ze knap geïrriteerd raken van die debielen. Ook Munks zijn mensen weet ik nog. Toen echt de allerlaatste groep tempelbewoners voorbij was (denk ik), vervolgde ik mijn eigen tocht naar de bakker, die precies om half 7 open ging. In Thailand heb ik brood zo gemist, dus dat haal ik hier in Laos maar in. Heerlijke warme broodjes voor mijn 7 urige busreis naar Phonsavanh om daar de Plain of Jars te bekijken.