“Jij vieze, vuile, Godvergeten, tering, tyfus, KUTVIETNAMEES! Als je mijn motor niet wilt fixen, ZÉG DAT DAN! In plaats van met je lelijke KÙTTEKOP! mij zwijgend en schaapachtig staan aan te loeren en met je overdatum, fúcking irritante Iphone van mij een foto te maken!! Heb je geen zin??? Dan ga ik toch lekker naar je Vietnamese KUTbuurman! Hoerenjong!!!”
Het gezeik begon al op de 2e dag dat wij met dit gezelschap samen waren. En nee, zeker niet vanwege het gezelschap maar vanwege die SCHIJTmotoren. Na een lekker dagje door de heuvels gereden te hebben, stopte de huurmotor van Lindsay er ineens mee.
Nee wacht, eigenlijk begon het gezeik al eerder, maar dat was omdat ik opgelicht werd door een locale dealer, waar ik in een steegje een zakje wiet van kocht en hij een wisseltruuk deed met een briefje van 500 en 20. En dat ik toen neus aan neus met hem ging staan met de mededeling dat ik niet met mij liet fucken. Maar dat twee vriendjes er ook al snel bij kwamen staan en ik bedacht dat ik misschien toch beter een stapje terug kon doen. En dat ik vervolgens weer 500 gaf om het zakje wiet in ontvangst te nemen, waarop ik er een straat verder achter kwam dat het thee was. Maar dat ik ondanks mijn furieusheid toch ook wel blij was dat ik niet met een mes tussen mijn ribben in dat steegje lag. Dat was mij wel een paar tientjes waard. Maar goed daar ga ik natuurlijk geen blog over schrijven want mijn ouders, familie en collega’s lezen ook mee. Dus terug naar die SCHIJTmotoren!
Nadat we onze tempelcomplexen achter ons hadden gelaten, reden we weer terug naar Hué. Het weer was helemaal prima en het uitzicht zeker net zo. Al is het alleen al door de drie geweldig toffe chicks voor mij, waar ik mee mocht motor rijden.
Met andere woorden, dat kán niet lang goed gaan. En inderdaad, Lindsay haar motor vond dat we het zelf wel mochten doen. Kut. Daar sta je dan. Met z’n vieren in de brandende zon in één of ander boerengat, zonder Mr. Fixit in de buurt. Na wat zelf probeerseltjes, want ik kende inmiddels al wel wat technische truukjes om dingen zelf te fixen of in ieder geval een voorlopige diagnose te kunnen stellen, liep ik zonder duidelijke hypothese naar het huis op de hoek. Ik wijs naar de accu beneden en de man trekt de benzinedop boven open. Hmmm, begint al lekker dit gesprek. Ze denken altijd direct dat onze benzine op is. Zien we er zo onnozel uit? Ik had hier geen zin in en bedenk al snel dat we de motor maar moeten slepen naar de dichtstbijzijnde ‘Rua Xê’. In Nederland gevaarlijk en strafbaar, maar hier kan alles. En als de Vietnamezen het kunnen, kan ik het zeker ook. Margot en Lindsay hebben beiden heel hun leven welgeteld anderhalve dag rijervaring, dus die kon ik dat niet aan doen. Al lieten zij zich als natuurtalenten zien op de off the road wegen waar ik ze doorheen liet rijden. Lindsay en Iris ruilen van motor, terwijl ik vast drie snelbinders van de motor pluk en van mijn achterspan naar Iris haar stuur trek. Langzaam gas erop en gaan met die banaan. Op zoek naar een Mr. Fixit.
Nu was één blonde stoot alleen door Laos op een motor al heel cool. En 2 stoten op een motor door Vietnam, een knap stuk stoerder. Toen ruilde de blonde stoot ook nog eens haar mini bike in voor een big ass sexy chopper, dikker dan ieder andere Vietnamese bike, inclusief die van de politie. Dat geheel begrepen de locals niet echt meer, maar was nog steeds mega stoer. Toen kwamen er halverwege Vietnam ineens 4 stoten langs op een motor en toen werd het al knap ingewikkeld. Zeker als er ook nog een sexy bike tussen zit, die zo de baard in de keel heeft, dat je ons allen van veraf hoort aankomen. Maar nog steeds zoooooo fucking stoer!
Maar toen er 4 stoten op een motor langs kwamen, waarvan 1 stoot op een mega big ass sexy bike, ook nog eens een andere stoot met snelbinders over de snelweg aan het slepen was, snapte echt niemand het meer. Alle monden vielen open, alle duimen gingen omhoog, alle chauffeurs toeterden, alle blikken waren verbijsterd en men gaf niet bevattende knikjes. And us ‘Kung Fu Fighting Biker chicks’ were loving it so much!
Na zo’n tien minuten slepen concludeerden we dat we eigenlijk zó goed gingen, dat we besloten door te rijden naar ons dorp een uur verder. Een heerlijk geslaagd en fucking stoer ritje met ons vieren en een bijzonder geslaagde dag zou je zeggen, maar wel één met motorpech. Want dat is waar dit verhaal uiteindelijk over gaat.
Toen de volgende dag. Sjonge jonge zeg! WÀT een KUTdag. Regen, regen en nog eens fucking KUT! regen! Het begon voorspoedig met iedereen op tijd en de tassen weer vast. Ik draaide mijn sleutel om, maar er gebeurde niets. ‘My Precioussss’ deed ineens helemaal niets meer. Holy fucking crap! Ik was er ondertussen ook achter gekomen dat ik keíhard ongesteld moest worden en daardoor echt mega sjagerijnig al was. En daar heb ik normaal geen last van maar blijkbaar onder de Aziatische zon en met Aziatische hormonen deze keer toch wel.
Plus met ons vieren rijden was echt heel gezellig, maar vond ik ook dodelijk vermoeiend af en toe. Ik had al een paar maanden geen rekening meer hoeven houden met meer dan alleen mijzelf of 1 metgezel en het was echt wel weer even wennen met al die groepsprocessen.
Dus ik met mijn grafbek naar de garage tegenover en daar stond die vieze, vuile, Godvergeten, tering, tyfus, KUTVIETNAMEES! mij doodleuk schaapachtig aan te loeren, terwijl hij zijn overdatum, fúcking irritante Iphone uit zijn zak trok, om van mij een foto te maken. Ik had ZO’N gigantisch kut humeur dat ik op de jongen afstapte en in het Nederlands boos tegen hem zei dat hij moest optyfen met zijn camera en mij moest helpen met mijn motor. Dit deed hij gelukkig en ik heb verder mijn mond maar dicht gehouden, want de rest zou niet veel goeds, euh minder slechts zijn geweest.
De man fixte de storing in mijn dodemansknop en 20 minuutjes later konden we eindelijk rijden. De hele dag baggerden we in onze regenpakjes met onze sexy bikes door alle wegwerkzaamheden heen. Geen normaal wegdek te bekennen. Ja, in stukjes. Heeeeel veel kleine stukjes, die ergens dit jaar nog samen gestampt gaan worden en waar dan teer overheen komt, even aanstampen en klaar is de weg, zou je denken. Nou ja, deels wen je er ook wel weer aan, maar ik was er nu echt wel weer klaar mee.
Halverwege de rit ineens een nat spoor en Iris stopte. Haar motor lekte benzine uit het tuitje onder de carburateur vandaan. Zucht. Diepe diepe zucht. Tsja daar wist ik ook niets van. Een ‘Rua Xê’ was er wel maar geen monteur. Na wat knutselwerk en geen resultaat een monteur gevonden een paar bochten verder. Die wilde natuurlijk veel teveel geld maar goed, we reden wel weer na onze lange lunch.
Ondertussen had mijn motor al vanaf het begin last van een blokkerend achterwiel bij kuilen in de weg. Iets met mijn trommelrem dus. Ook dat moest een keer gefixt worden. Nu had er al 2x eerder iemand naar gekeken maar blijkbaar snappen ze het hier niet helemaal. En met mijn ongelofelijke kuthumeur van vandaag stelde ik dat liever uit, maar het probleem was alleen dat de klacht erger werd en zelfs het kleinste kuiltje mijn wiel al deed blokkeren. Dat werd gevaarlijk en dus toch maar met een dieeeeeepe zucht naar een volgende ‘Rua Xê’. Voor de derde keer werd mijn trommelrem schoon gevijld en gesmeerd en ik kon weer even verder. Al rijdend bleek uiteraard dat de klacht nog steeds niet echt verholpen was, maar terug gaan had ik al helemaal geen zin in.
Och, en toen we toch bezig waren besloot de motor van Lindsay ook nog maar een lekke band te krijgen en toen trok ik het niet meer. Al mijn stoppen sloegen door en ik begon wartaal uit te kramen. Ik schold iedereen de huid vol en Margot, Lindsay en Iris keken mij verbaasd aan.
Ach, nee grapje. Natuurlijk deed ik dat niet. Maar ik was inmiddels wel zo fucking cranky, dat ik mijn mond maar in het geheel dicht hield, want ik had écht geen positieve energie meer over om moeite te doen voor een normale zin. Man man man, wat was ik blij dat we na nog geen 90 freaking kilometer en nog geen 2,5 uur echt te hebben gereden, eindelijk aankwamen in Da Nang. Ik weet niet eens meer wat ik die avond gedaan heb, maar iets anders dan zwijgzaam mee eten met de ladies en vroeg op bed gaan, kan ik mij niet voorstellen.
In gedachten wens ik de Kung Fu Fighting Biker chicks weltrusten, want als ik het onder woorden zou brengen, zou er denk ik iets heel anders uit komen. En daarvoor hou ik teveel van ze. Morgen eerst maar even een stevige ladi