Een toeter!
Kort maar krachtig. Zeer krachtig. En niet eens omdat het geluid zo hard is. Ik schrik ervan en direct erna vloeit de kracht van de toeter mij door merg en been.
Ik kom net uit mijn werk fietsen na een drukke dag en ik heb echt meer dan 3 bochten nodig om mijn privé-modus weer volledig om te kunnen zetten. Met mijn gedachten zit ik nog daar, waardoor ik zo schrik. En omdat ik hier geen toeter verwachtte. En in een split seconde realiseer ik mij waarom ik juist hier de toeter hoor.
Een keiharde switch naar de nog hardere realiteit. En het besef dat alle belangrijke en gelukkige dingen in het leven, zo betrekkelijk zijn. Door een golf van empathie voel ik mijn haren even overeind staan. Kippenvel krijg ik ervan. Ik fiets dichterbij en terwijl ik naar rechts kijk, hoor ik een tweede toeter! En ik krijg een brok in mijn keel. Zo’n klein gebaar van 2 machinisten vlak achter elkaar en toch zo intens. Voor de collega en voor het slachtoffer en getuigen van dit traumatische gebeuren. Door het klinken van de beide toeters, voel ik hun medeleven het spoor over gaan en ook ik denk even terug aan vanochtend.
Toen was ik onderweg naar mijn drukke dienst en een hele hoop zaken in het leven vond ik belangrijk en ik werd er gelukkig of ongelukkig van. Maar toen ik onderweg ineens op een dichte spoorwegovergang stuitte, met een lange, lege, stilstaande trein, 15 politieagenten, ambulance personeel en een rij opgezette witte tenten er tegenaan, waren al die belangrijke dingen plotsklaps onbelangrijk. Geluk is zo betrekkelijk.
Daar lag de vrouw onder. Bezweken aan haar verwondingen. Dat is wat ze wilde.
Ongeluk? of geluk?