Bijna dagelijks, tijdens een zit of loopmeditatie, klapte het er ineens weer in. “Ik zit gewoon in mijn freaking eentje in freaking Thailand een freaking retraite te doen in een heuse ‘Forest Monastery! Met heuse buddhistische monniken en allemaal ‘ge-enlightende’ mensen!” Althans ze doen een poging tot. Diepe diepe zucht. En een golf van verschillende emoties. Intense blijheid. Ongeloof. Avontuurlijkheid. Extretme zelfstandigheid, zelfredzaamheid en volwassenheid. En rust. Vooral rust.
En ik had nooit gedacht dat een enkele ‘Werthers Echte’ het de hele 40 minuten durende meditatie vol zou kunnen houden in mijn mond. Gelukkig maar, want ik kon hem op die momenten wel gebruiken in mijn strijd tegen het ophoesten van heerlijk dikke roggels.
Daar zat ik dan. Op m’n zelf gevonden en gecostumizede, blauwe meditatie-pvc-buis-krukje, een poging te doen om 40 minuten lang te mediteren. Met gesloten ogen focussen op het ademen, op de koude en warme lucht die door mijn neus gaat en op de woorden ‘bhud’ en ‘do’, adem in en adem uit. Best moeilijk kan ik je zeggen.
Dat intense gevoel van rust heb en ik helaas maar een paar keer ervaren. De rest van de tijd was ik vooral aan het frustreren omdat ik geen goede houding kon vinden. Door alle drama van afgelopen 2 jaar met mijn knie, kan deze namelijk niet volledig buigen. Dus ik kan niet op m’n knieën zitten, ik kan niet hurken, ik kan niet knielen, ik kan lastig op m’n knieën naar voren kruipen om in alle nederigheid de monniken hun eten aan te geven, terwijl de hoofdmonnik en ik een speciaal momentje delen. Ik kan niet 40 minuten op de grond zitten met m’n benen naast mijn lijf. En heus niet dat ik op een stoel ga zitten. Ik moest en zou een manier vinden om op de grond te mediteren. Na drie dagen frustreren was ik er flauw van. Er waren geen meditatiekrukjes meer, want die hebben de voorgangers gejat, zo vertelde een Munk mij. Tijdens een loopmeditatie kwam ik langs een berg met afval. En daar lag mijn toekomstige meditatiekrukje. Een mooie blauwe, iets te lange pvc buis. Perfect! Ik heb hem direct mee genomen naar de bouwvakkers die met nieuwe Kuti’s bezig waren, om hem kleiner te zagen en een gaatje erin te boren. Beleefd als ze zijn deed hij uiteraard wat ik vroeg, maar hij snapte geen bal van mij en mijn pvc buis. Vanaf dat moment zag je mij de helft van de tijd over het terrein lopen met een blauwe buis in mijn handen en al snel werd ik ‘The Tube Lady’ genoemd. Beter dan ‘The Annoying Coughing Lady’.
Tussen de meditatie sessies door sprak ik met verschillende interessante deelnemers en af en toe met de ’teaching Munk’. Een gesprek met de Abbott was vrijwel miet mogelijk. Ja, tenzij het over mijn blonde haar of decolleté ging, maar verder kon hij vooral alleen maar glimlachen. Je zou denken dat hij een hoop zinnigs te delen heeft, maar het enige wat hij doet is in gebrekkig Engels, iedere dag dezelfde grappen te vertellen en de gek aan te steken met Indiërs, of met zijn dove, oude buurman Munk. En dan het hardste lachen om zijn eigen bijzonder flauwe grappen. “Tomorrow you practice meditation in your kuti at 5 am. Not pm, am. Breakfast for Munks at 6:30 am. Not pm, am.” Hij is na twee dagen echt zo belachelijk irritant, dat hij inderdaad weer hilarisch is.
Voor zover ik gezien heb, woonden er 8 Munks, waarvan 1 hoofdmunk, de Abbott dus. De ’teaching Munk’ vertelde dat de nieuwste aanwinst hier gekomen was, omdat zijn ouders hadden gezegd dat het goed voor hem zou zijn om eens drie maanden het klooster in te gaan, voordat hij gaat trouwen. Nu gelooft hij dat dat gegeven ook genoeg is om zijn karma schoon te krijgen. Dus daar zit hij dan iedere dag. Keurig monnik te zijn, terwijl de desinteresse er vanaf straalt. Tijdens meditatie heeft hij nagenoeg altijd zijn ogen open. Kijkt voortdurend om zich heen of is met een insect aan het pielen. Hij beweegt de hele tijd en als hij iets grappigs ziet, kan hij zelfs zijn buurman Munk uit zijn meditatie stoten om hem hetzelfde te laten zien. Hij zal eind twintig zijn ongeveer en is duidelijk in het geheel niet gemotiveerd, maar voert de verwachting van zijn ouders uit. En het moet wel een bijzonder lekker wijf zijn, waar hij mee gaat trouwen. De ’teaching Munk’ vertelde dat hij voortdurend aan het praten en bewegen is en dat hij geen schoon karma zal krijgen door alleen hier te zijn. Hij zal ook moeten leren te focussen op zichzelf en zijn ‘mind’. Maar goed, om hem dat alleen voor die drie maanden te leren, daar had hij geen zin in, vertelde hij. De ’teaching Munk’ was overigens zelf getrouwd en had kinderen in Bangkok geloof ik. Hij zat nu 2 in ‘Wat Tum Wua Forest Monestary’. Zijn doel was om meer rust te vinden en zo dicht mogelijk bij de staat van ‘enlightment’ te raken als hij kon. Maar ook om anderen te leren over buddiscme. Voorheen was hij tuin of landschap architect. Geen idee of hij dat weer gaat doen als hij terug komt. De man was bijzonder fijn om naar te luisteren. Een zachte maar duidelijke stem en een goed verhaal. Na zijn praatjes kon je altijd bij hem terecht met vragen. Ik bleef sowieso iedere keer na om zijn antwoord op andermans vragen aan te horen. Gewoon omdat de man zo’n goede prater is. De rest van de Munks zaten er eigenlijk maar een beetje bij en volgden de dagstructuur. Geen interactie met anderen en ze spraken ook geen Engels. Één bijzonder mooie jonge Thaise man, was overigens de enige die er nagenoeg iedere meditatie bij zat en ook de volle 40 minuten keurig strak rechtop zat en met zijn ogen dicht. Hij zag er zowaar uit als een Munk zoals ik ze bedacht had.
Om het verhaal over de Munks compleet te maken, sprak ik verder met een lange, slungelige man met onbekende nationaliteit. Hij sprak zeer binnensmonds en lomig, half verstaanbaar Engels op z’n Nederlands en hij vertelde dat hij uit Amerika en Duitsland en Nederland kwam (?). Zijn wens was om hier monnik te zijn, zoals hij twee jaar geleden ook in Nepal was, vertelde hij. Hij zou drie weken terug al benoemd worden door de Abbott, maar hij moest van de Abbott geduld hebben. Toen zou hij een week voordat ik kwam benoemd worden, maar hij moest nog steeds geduld hebben. Als laatste zou hij op de monnikenfeestdag van 8 oktober benoemd worden, maar hij moest van de Abbott nog 10 dagen geduld hebben. De beste man was ervan overtuigd dat de Abbott bewust zijn geduld op de proef stelde. Ik denk dat ze hem vooral niet als collega wilden hebben en hoopten dat als zijn visum tegen de verloopdatum aan zou lopen, hij zelf wel weg zou gaan.
De beste man vertelde ook dat er vlak voor mij een Duitse monnik was vertrokken vanwege een conflict. En zouden 3 Munks zijn die de gewoonte hadden om hun collega’s tegen hun komt te slaan. Zo was ook de ‘multiple nationality man’ overkomen, zei hij. Één Munk had de Duitse collega zelfs in z’n zak gegrepen zo is ’the word on the street’. Ach ja, de beste mannen zijn soms al jaren seksloos. Geef ze hun lolletje zou ik denken. Maar goed, de Duitser moest er iets van zeggen en daar waren de volledig verlichtte Munks het blijkbaar niet mee eens. Nou ja, het zijn ook maar mensen.
Ah, de gong gaat. Meditatie begint weer.