Er heerst een doodse stilte als het tentdoek open slaat en de rij met mensen tevoorschijn komt. De stoet loopt langzaam voorbij, als halverwege een diepe en korte, maar zeer krachtige roep van 100 man, door merg en been gaat.
ONE! TWO! THREE!
BROTHEEEEERS!!!
Vanuit iedere vezel is de yell hoorbaar en voelbaar. Alle brokken in alle kelen worden een paar maten groter en menig traan begint nog sneller te rollen. De stilte gaat gepaard met kippenvel, terwijl de familie en vrienden de stoet voort zetten. Er hangt een diep gevoel van saamhorigheid en de club is één.
Één met elkaar. Één met de familie en één met de sterke en stoere jongeman, die met passie een grote rol vervulde. Veel mensen kenden hem niet eens, maar iedereen is er om te helpen, te regelen, schoon te maken, te herinneren, te troosten en te rouwen.
Een gigantische erehaag van bijna honderd rugbymannen en rugbyvrouwen sterk. Dat is wat familie en vrienden zien als ze met de kist de grote tent uit komen lopen. Het gebaar klapt binnen, zo is duidelijk te zien en vooral te voelen. Een grote golf van emotie schiet door de kistdragende stoet heen als ze alle clubgenoten zien staan. Aan elkaar gebonden met de ene hand en een roos in de andere. Zowel clubgenoten als de vele ouders van jeugdleden, die zich met hun eigen verdriet, verleden en kwaliteiten deze week met elkaar hebben verbonden.
Gezichten lopen vol met tranen van verbazing en overweldiging. Tegelijk is iedereen overmand door trots. Wat een waardig afscheid op een prachtige dag. De sociale orde op de rugbyclub geeft een onverslaanbaar krachtig gevoel. De kist wordt die 20 meter niet alleen gedragen door de familie, maar ook ondersteund door 100 paar rugbyhanden.
Van achterin is niet te zien hoe onze held van vandaag onder de palen door, de auto in wordt gedragen. Maar de grote groep mensen staat zo krachtig om het gebeuren heen, dat ook achterin alles mee te voelen is. De clubleden sluiten naadloos aan op de familie en vrienden die zich, eenmaal door de haag heen, naar de palen toe begeven. Samen vormen we één groot en intens sterk blok, zoals wij dat kunnen. Iedereen hoort erbij. Eerste rij. Tweede rij. Derde rij en nog veel meer rijen.
Crouch!
Bind!
Iedereen staat gebonden om de palen heen om afscheid te nemen.
Set!
Verhalen worden gedeeld en de trots wordt geuit. Het was een bijzonder zware dag, maar ook een bijzonder mooie dag.