Op de Noordzee is het vooral vaak koud, winderig en onguur. Behalve vandaag. Al voordat de dag begonnen is, staat vandaag al bekend als de warmste 8 maart in de geschiedenis. Een heerlijk fris winters briesje, met een fantastisch sterke, warme en opzwepende zon.
Een perfecte dag om te gaan WADlopen.
Althans, zo was de stille verwachting van menig Lady Bear. ‘Eventjes een middagje WADlopen. De vorige keer bleken de Lady Bears ondanks de ongure kou en wind, toch vrij gemakkelijk de blubber te kunnen trotseren. Tijdens de toen snel opeenvolgende scrums, rucks en mauls, bleek het WAD niet bestand te zijn tegen de felle, aanvallende kracht van de Lady Bears en met een eindstand van 57-5 de vorige keer, werd er ook vandaag stiekem uitgekeken naar een soortgelijke stand.
Maar niets bleek minder waar. Tijdens de warming up hoorde ik het WAD roddelen. ‘Moet je nou kijken, en zij willen een tweede team oprichten??’ Er stonden 10 minuten voor de kick off nog steeds maar 12 dames de ‘hakken-billen’ te doen. En echt synchroon was het ook niet. Gelukkig druppelden er langzaam nog een handjevol spelers bij en tegen de tijd dat het fluit signaal bijna ging, stond er een volwaardig team met 5 wissels op het veld.
Vanaf de zijlijn was er niet overdreven veel spanning merkbaar. Gaan de Lady Bears er dan echt vanuit dat ze gaan winnen? ‘Onderschat nooit je tegenstander’ hoor ik in gedachten Hut direct zeggen. We zullen zien.
Het eerste kwartier zijn de beide teams niet echt nadrukkelijk aanwezig en ze gaan redelijk gelijk op. Er is weinig druk nog te voelen aan beide kanten en ze lijken elkaar wat af te tasten. Dan eindelijk na zo’n 20 minuten komt er actie in het spel. Een doorbraak in de lijn en de eerste try wordt gedrukt. Alleen ging het om de verkeerde lijn en werd de try achter onze lijn gedrukt. Het is het WAD die door de lijn heen breekt, een try drukt en daardoor de spanning wat opvoert. De schrik zit erin en ik hoor Hut weer denken ‘Zie je nou wel?’. Met een achterstand van 5-0 realiseren ook de Lady Bears zich dat er toch echt gevochten moet worden voor een overwinning. Verontwaardigd antwoorden de Beren dan ook direct met een strakke reeks aan passes door de lijn heen en Marijke drukt voor ons Lady Bears ook een try. Sigrid kickt de bal mooi tussen de palen door en met een tussenstand van 5-7 voelt het voor iedereen al een stuk beter.
De Lady Bears zijn wakker en Hut is weer wat rustiger. We zijn feller en sterker en we zijn slimmer. We ‘wheelen’ veel scrums, en krijgen daardoor balbezit. Toch zijn er ook regelmatig fouten te zien, zoals losse handjes, onvoldoende dreigende houding tijdens de verdedigende lijn en na een ruck of maul, te weing geilheid naar de vrijgekomen bal. De Lady Bears spelen de eerste helft vooral op de helft van de tegenstander, maar ondanks het felle spel, hangt een duidelijke tweede try nog niet in de lucht.
Eindelijk is de oplopende spanning tegen het einde van de eerste helft voelbaar. De laatste 10 minuten spelen de Lady Bears niet alleen op de helft van de tegenstander, maar komt ook de Tryline steeds dreigender in beeld. Helaas missen de dames een duidelijke kans. De bal komt in bezit van het WAD en zij drukken hem achter hun eigen tryline. Er volgde een grote scrum vlak voor de palen, met veel druk en voorwaardse kracht, maar door miscommunicatie werd de bal eruit gehaald en al snel verloren. Geen tweede try en het fluitsignaal voor half tijd. Tijd voor een sinaasappelpartje.
Het tij komt op en we moeten vaart maken, want straks worden we alsnog weg gespoeld op het WAD en door het WAD. En het hele principe van WADlopen is uiteraard niet er doorheen, maar er overheen. Zoals we ook de vorige keer deden. Gelukkig kenmerkte de tweede helft zich door nog meer felheid, kracht en spanning. Een tweede try van de Lady Bears hing al snel in de lucht. Ook Hut zat rustig vanuit haar duckout te coachen. Armen en benen over elkaar en de longen uit elkaar. De akoestiek van het hokje was voldoende om onze wereldcoach aan de andere kant van het veld te kunnen horen.
Na amper 5 minuten in de tweede helft ontstaat er een scrum vlakbij de 22 lijn. De Lady Bears winnen deze, zoals de meeste scrums deze wedstrijd. De bal gaat de lijn in en wordt op zeer strakke wijze uitgespeeld. Super Winger Pookie ontvangt de bal op snelheid en laat zich door de eerste tegenstander niet tegenhouden. Ook de tweede slaagt maar half in het tackelen van Pookie, die op volle snelheid vlakbij de tryline is. Ze valt. Ze stapt nog een halve meter naar voren en valt door. Met de bal in de hand en de tegenstander aan haar benen drukt ze een try. De conversie wordt gemist en het is 5-12.
Nog geen 10 minuten later volgt eenzelfde scenario, weer uit het boekje. Pookie ontvangt de bal op dezelfde plek en wordt wederom half getackeld vlakbij de tryline. En wederom drukt ze een try, precies in de hoek. Helaas stapte ze met de laatste voet net over de zijlijn en was de try niet geldig. Een scrum op 5 meter resulteerde in een kick van WAD en de bal was weer halverwege het veld. Net als de eerste helft werd er ook nu overwegend in het gebied van WAD gespeeld en het was voelbaar dat een volgende try weer in de lucht hing. Helaas bleven de Lady Bears fouten maken, die gelukkig door het WAD niet benut werden, maar er wel voor zorgden dat kansen gemist werden.
Ook de laatste fase van de wedstrijd werd er veel geruckt, gemauld en gescrumd. Af en toe afgewisseld met een line out. En dat kunnen de Lady Bears goed. De enige reden dat de bal vandaag naar de lijn gespeeld werd, leek wel omdat zij dan weer een knock on konden maken, zodat er weer gescrumd kon worden. Volledig uitgeput van het geduw en getrek klinkt het eindsignaal. Meer tries zaten er niet in, maar iedereen heeft hard gevochten. Degradatie is voorkomen en de winst zit bij ons allen in de pocket.
‘Iedereen is vandaag boven zichzelf uitgestegen.’ Aldus coach Hut.